ரமணஜோதி 5

கடவுள் வணக்கம்

எந்த ஒரு முயற்சி மேற்க்கொள்வதற்க்கு முன்பும் இறை வழிபாடு அல்லது இறை வணக்கம் செய்வது மரபு..இதை மங்களாசரணம் என்று சிலர் கூறுவார்கள்.

அந்த மரபின் படி நான் இங்கு தாண்டவராயன் பிள்ளை நூற்றாண்டுகளுக்குமுன் இயற்றிய வரிகளையே இறை வணக்கமாக தருகிறேன்.(கைவல்ய நவனீதம்)

பொன்னில மாதராசை பொருந்தினர் பொருந்தா ருள்ளந்

தன்னிலந் தரத்திற் சீவ சாட்சி மாத்திரமாய் நிற்கு

மெந்நிலங் களினு மிக்க வெழு நில மவற்றின் மேலா

நன்னில மருவு மேக  நாயகன் பதங்கள் போற்றி.

பொன்,மண்,பெண் {இன்றைய காலகட்டத்தில் பெண்ணாசை என்பதர்க்குப் பதிலாக பாலியல் ஆசைகள் என்று கூறலாம்} என்னும் முப்பெரும் ஆசைகளுடையவர்கள்- அறிவிலிகள், மற்றும் அவ்வாசைகள் எதுவும் இல்லாத ஞானிகள் எல்லாருடைய உள்ளிலும் ஆகாயம் போன்று ஜீவசாட்சி மாத்திரமாய் நிற்கின்ற, சான்றோர் கூறும் ஞான பூமிகளெல்லாவற்றையும் விட மேலான, அயோத்தி ,காசி, மதுரை, மாயை,,காஞ்சி, அவந்திகை, துவாரகை, எனும்  ஏழு புண்ணிய தலங்கலையும் விட மேலான திருப்பதியில் எழுந்தருளியிருக்கும் ஏகநாயகனாகிய நாரயணனை வணங்குகின்றேன்.

தாண்டவராயன் பிள்ளை அத்துடன் நிறுத்தவில்லை.அவர் அடுத்ததாக  ஆன்ம   சொரூபத்தை வணங்குகிறார் .எப்படிப்பட்ட ஆன்ம சொரூப் மென்றால் ஞான சூரியனாக சதா சர்வகாலமும் தானே ஒளிருகின்ற நிர்மலமான ஆன்ம சொரூபம். இந்த ஆன்ம சொரூபம் மாயையின் ரஜத ,சத்துவ ,தாமச குணங்களால் உலகத்தை படைத்து,  காத்து,அழிக்கவும் செய்கின்ற பிரமனாகவும், விஷ்ணுவாகவும்,ஈஸ்வரனாகவும் இருக்கின்ற அனந்த மூர்த்தியே தான் என்று தாண்டவராயன் பிள்ளை கூறுகிறார்..இந்த அனந்த மூர்த்தி ஒரு பெரும் ஆனந்தகடல். அந்த பரிபூரண முக்தன் இந்த உலகத்திலிருக்கும் சகல இருளையும் போக்கி வெளிச்சம் பகருகிறான். ஆதலால் அவனை வணங்கி இந்த முயற்சியைத் தொடங்குகின்றேன். .

ஈன்றளித் தழிக்குஞ் செய்கைக் கேதுவா மயனாய் மாலா

யான்றவீ சனுமாய்த் தானே யனந்தமூர்த் தியுமாய் நிற்கும்

பூன்றமுத் தனுமா யின்பப் புண்ணரியா தவனாய் நாளுந்

தோன்றிய விமல போத சொரூபத்தைப் பணிகின் றேனே

ஆண்டவனை ம்ட்டும் வணங்கினால் போதாது என்றறிந்த அவர் அடுத்தாற்ப் போல் குரு வந்தனை செய்கிறார்.

எவருடை யருளால் யானே யெங்குமாம் பிரம மென்பால்

கவருடைப் புவனமெல்லாங் கற்பித மென்ற றிந்து

சுவரிடை வெளிபோல் யானென் சொரூபசு பாவ மானே

னோ அவருடைப் பதும பாத மநுதினம் பணிகின்றேனே.

யாருடைய கருணையினால் “நானும் நீயும் எல்லாம் ஒன்று தான்.நானும் பிரம்மம்  நீயும் பிரம்மம்.எங்கும் நிறைந்த்திருப்பதும்

பிரம்மமே.” என்று தெரிந்துகொண்டேனோ அந்த குருவை வணங்குகின்றேன்.

‘எங்கும் நிறைந்திருக்கும் பிரம்மம் நானே என்று தெரிந்துகொண்டு,இந்த உலகமெல்லாம் மனித மனத்தின் கற்பனையே;சுவரின் இடையே தெரியும் ஆகாயம் எல்லாம் ஒன்றே;இவையெல்லாம் தெரிந்துகொண்ட என்னுடைய நிஜ சொரூபம் பிரம்மமே’ என்று எனக்கு உணர்த்திய என்னுடைய குருவின் தாமரை போன்ற பாதங்களை தினமும் வணங்கி  நான் இந்த முயற்சியை ஆரம்பிகின்றேன்...(இதுவே தான்  “அஹம் பிரஹ்மாஸ்மி” என்ற மஹா வாக்யத்தின் பொருளும்.)

Ramanajothi 6

Ramanajothi   6

Bhagavan Ramanar in ArunAchalam

Bhagavan reached ThiruvannAmalai on first of September 1896. When he left his house in Thiruchuzhi he did not know where ThiruvannAmalai was. He left home with a few Annas( the smallest denomination of Indian currency on those days) . Earlier he had heard about Thiruvannamalai, when someone visiting his father mentioned it. He got a prompt from his inner conscience to go to Thiruvannamalai. He went to Madurai nearest railway station and boarded a train going northwards from there. An elderly Muslim gentleman in the train enquired of him where he was going. Venkatraman( as he was called then ) replied that Thiruvannamalai. The gentleman told that the train will not take him to Thiruvannamalai but he could get down at a station called Thindivanam and enquire and go to Thiruvannamalai.

Venkatraman slept in the train for some time. When Venkatraman woke up the Gentleman had gone. It appeared that he was Godsend. Perhaps ArunAchalEswarar himself might have come in human form to direct Venkatraman to Thiruvannamalai.

From Thindivanam Venkatraman reached a place called Keezhur. There he visited the temple dedicated to  Veeretteswarar .By that time he had neither money nor strength to walk further. He was tired and hungry.

He accepted Bikshai(alms) from one Muthukrishna Bhagavathar. He pledged his ear studs with the Bhagavathar and got four Rupees. Somehow he boarded a train and reached Thiruvannamalai.

For a few days he stayed in the thousand pillar mandapam in ArunAchalEswarar  temple. He did not speak to anyone during these days nor ate anything. No one offered him any food.

He did not feel the need also.

But a few mischievous children started troubling him. They pelted stone at him. Heckled him. To escape from them, he went down to the ‘Pathala linga’ underground room in the temple. In those days the Pathala linga room was in very bad condition ;infested by all kinds of creatures like snakes, and scorpions.

But Venkatraman did not bother. He remained there for many days without water and food. There also the children did not allow him to be peaceful.

Then famous Seshadri Swamigal  came there as God sent and rescued Venkatraman from the children.

A few days after ,local citizens took him forcefully from the pathala lingam and located him in the Lord Subramania temple within the ArunachalEswarar temple. They force fed him. He was sitting unaware of any of these happenings. He opened his mouth only when they force fed him. He did not speak.

That was the time he was begun to be called as Brahmana sanyasi. That became Ramanar after a long time.

After his experience with death at Madurai in his Uncle’s house, he has never used any name. Even in the note he left behind at his house he left for Thiruvannamalai, he did not sign nor write his name.

Years later when the administrators of Ramanasramam prepared a will, he refused to sign any name. His firm belief was no one has a name other than Brahmam. Everybody is part of that brahamam .The Will was contested in the judicial courts then. Bhagavan Ramanar ( as he was called by that time ) was to be called to be present in the court of law. But good sense prevailed  and then British Government appointed a special Judicial Commission who visited Ramanasramam to enquire into the matter. The Commission had to accept BhagavAn’s oral agreement with the contents of the will and the line drawn at the end of the document was accepted as evidence of Bhagavan’a concurrence .It was an epoch making judicial event. Of course he knew that he was being addressed as Bhagavan Ramanar

He would have responded even if he was called by any other name. He knew that no name is ‘HE”.

RamanaJothi 3

Invocation

It is customary to invoke the blessings of the almighty (paramathma) commencing any new venture. I think it would be more appropriate to quote the invocation stanzas written by Thandavarayan pillai centuries ago in his book called ‘kaivalya navaneetham’

          Ponnila mAtharAsai porunthinar porunthAruLLan

          Thannilan tharaththil jIvasAkshi mAththiramAi nirku

          Mennilang alinu mikka vezhu nila mavarrtin mElA

          Nannila maruvu mEka nAyakan pathangal pOtri

In all those who are enchanted by or not enchanted by wealth, women, and land, one resides as a mute witness. I worship him than anyone else residing in the popular pilgrimage centres namely Ayodhya, Kasi, MathurA, MayA, Kanchi, Avanthikai, Dwaraka.

Thandavarayanpillai did not stop there. He further went on to invoke the ParamAthma residing in everyone by more explicit elaboration.

The self, Athma residing everyone is like an ever shining sun, that too self shining without the help of anyone. The GnAna SOOriyan is faultless, devoid of any deficiency. The ParamAthmA residing in every one is the same omniscient, omnipresent Vishnu, brahma or Eswara who by his divine power creates Maya and envelopes all of us by RAJO,THAMO, Sathva gunas in different degrees and administers the whole universe. HE is  an ocean of divine bliss. HE is free from all bondages. HE creates, sustains, and destroys but HE does not have any attachment to anyone. HE destroys darkness of ignorance and enlightens HIS subjects. Thandavarayan pillai bows before that omniscient,  omnipotent, omnipresent Para man. I too bow before that force.

                    Introit thazhikkunj seikaikkuk EthuvA mayanAi mAlA

                   yAntravI sanumAith thane yanatha mUrthiyumAi nirkm

pUntramuth thanumAi yinpap puNNariyA thavanAi nALunth

                   thOntriya vimala pOtha sorUpaththaip paNikintrEnE

ThAntavarAyanpillai gave equally important place Guru also.

He declares that he is bound to prostrate at the lotus feet of that Guru with whose benevolence he could realize that He is the same as the Brahmam which pervades everywhere in the Universe and all other things one see in the Universe are illusory; as the sky seen through a window and from an open place are one and the same he and the Brahmam are one and the same. There is nothing other than HIM. It is the meaning of the maha vakya “AHAM BrahmASmi”.

                         Evarutai yaruLAl yAnE yengumAm piram menpal

                        Kavarutaip puvanamellAng kaRpitha mentRaRinthu

                        Suvaritai veLipOl yAnen sorUpasu pAvamAnE

Navarutaip pathuma pAtha manuthinam   paNikintREnE

ரமணஜோதி 120

  

 மரணம்- ஒரு லயனம்; இழப்பல்ல!

வீடுவிட் டீர்த்துள வீடுபுக்குப் பையவுன்  

 வீடுகாட் டினையரு ளருணாசலா

“நான் எனது வீடு என்று நினைத்துக் கொண்டிருக்கும் இந்த தேகத்தை—தேகப் பற்றை விட்டு, உண்மையான வீட்டை மெல்ல மெல்ல அடையாளம் கண்டு உன் வீட்டை காட்டினாய் அருணாசலா” என்று கூறுகிறார் பகவான் ரமணர் இந்த சுலோகத்தில்.ஒரு விதத்தில் பார்த்தால் அவர் தனது கடந்த காலத்தை நினைத்து அருணாசலனுக்கு நன்றி சொல்லுவது போல் தோன்றும் இந்த சுலோகத்தின் கருத்து.திருச்சுழியில் பிறந்து மதுரையில் கல்வி பயின்று கொண்டிருந்த வெங்கட் ராமனை தன் வசம் ஈர்த்து, திருவண்ணாமலை வரவழைத்து மெல்ல மெல்ல ஆத்ம ஞானத்தை புகட்டி ஞானியாக்கி, பகவானாக்கிய அந்த அருணாசலனின் கருணையை நினைத்து வியக்குகிறார் ரமணர்.

ஆனால் எல்லோருமே இந்த மூன்று விதமான வீடுகளையும் அனுபவித்து ஆத்ம சாக்ஷாத்காரம் நேட வேண்டும் என்றால் அருணாசலனின் அருள் வேண்டு என்கிறார் பகவான் ரமணர்.

அதாவது முக்தி பெறுவது ஒரு நாள் விஷயமல்ல; (  ரமணர் போன்ற மஹான்களுக்கு அது ஒரு நிமிட விஷயமாக சம்பவித்திருக்கலாம்) ஆனால் சாதாரண ஜீவாத்மாக்களுக்கு மெல்ல மெல்ல நீண்ட கால அப்பியாசத்தினாலும் ஆத்ம விசாரணயினாலும் நிகழக்கூடியது.பரமனை மனதில் இருத்தி ஆத்ம விசாரணை ஆரம்பிக்க வேண்டும்.அப்படி தொடர்ந்து செய்யும்பொழுது நாம் இகலோக வீட்டிலிருந்து அகன்று பிரம்மத்தை நெருங்கி விடுவோம். ஆத்ம விசாரணை முடிந்து பரமனுடன் ஐக்கியமாகும் நிலையில் நாம் மூன்றாவது வீட்டிற்குள் ஐக்கியமாகிறோம். அது தான் முக்தி- மோக்ஷம்.

பகவத்கீதை எட்டாம் அத்தியாயம் எட்டாம் சுலோகத்தில் கீதாசாரியன் கீழ்கண்டவாறு கூறுகிறான்:

                           

  अभ्यासयोगयुक्तेन चेतसा नान्यगामिना !

                             परमम् पुरुशम् ढिव्यम् याति प्रार्थानुविचिन्तयन्!!

            அப்யாஸயோகயுக்தேன  சேதசா  நான்யகாமினா !

            பரமம் புருஷம் திவ்யம் யாதி பார்த்தானுசிந்தயன் !!

” பார்த்தா, வேறு விஷயங்களில் மனம் செல்லாது, அப்பியாசம் எனும் யோகத்தோடு கூடிய சித்தத்தால் தேஜோமயமான பரம புருஷனை சிந்திக்கின்ற ஜீவாத்மா அப்புருஷனை அடைகிறான்.”

ஒரே கருத்தை திரும்ப திரும்ப சொல்லுவது அப்பியாசமாகிறது.நாள் தோறும் பரம புருஷனை நினைக்க, 'தான்' தான் இந்த உடல் அல்லது இந்த உடல் தான் 'தான்' என்ற நினைப்பு மறைந்து போய்விடுகிறது.ஒரு காய் பழமாகும் பொழுது- பக்குவம் அடையும் பொழுது பழம் மேல் தோலினின்று கழன்று பிரிவது போன்றது தான் ஆத்ம போதமும்.அந்தபக்குவப்பட்ட நிலையில் தேக உணர்ச்சியை கடந்து நிற்கிறது.

தொடர்ந்து  செய்யப்ப்டுகின்ற தியானம் மூலம் அப்பியாசி யாரை தியானிக்கிறானோ அவனாகவே ஆகிவிடுகிறான்.நிரந்தரம் தியானத்தில்—ஒரே நினைப்புடன் இருப்பவன்- எல்லா ஜீவஜாலங்களிலும் பரமனே குடிகொள்கிறான் என்ற மஹாதத்துவத்தை உள்வாங்கிக் கொண்டிருக்கிறவன்,

 பரமம் திவ்யம் புருஷம் யாதி

எல்லையில்லா-ஆதியும் அந்தமுமில்லா அந்த பரம புருஷனாகவே ஆகிவிடுகிறான்.ஆத்ம சாக்ஷாத்காரம் அங்கு நிகழ்கிறது.ஜீவாத்மாவும் பரமாத்மாவும் ஒன்றாகிவிடுகிறது.

பிரபஞ்ச தத்த்துவம் நிரூபிக்கப்பட்டு விடுகிறது.

இந்த மாதிரியான அப்பியாசத்தைக் குறித்து பகவான் ரமணர் கூறுவார்:

“நித்யனாக இருக்கும் ‘ தன்’னைப் பார்க்காமல் அனித்யமாக இருக்கும் சரீராதிகளைப் பார்த்து பிரமையுறுகிறவனுக்கு அந்த பிரமையை நீக்க சாதனை தேவை.

‘தன்’னைப் பார்க்கிறவனுக்கு தனக்கு அன்னியமாக ஒன்றும் காணாது.” அப்படிப்பட்ட பக்குவம் அடைந்தவனுக்கு சாதனை அப்பியாசம் தேவையில்லை. அந்த நிலைமையை அடையும்பொழுது அவன் பரமனுடன் ஐக்கியமாகி விடுகிறான்.

பகவான் சொல்லுவார்,” சாக்ஷாத்காரம் என்றால் ‘ பாவனாதீத சத்பாவ ஸ்திதி’( மனத்தின் எண்ணங்களுக்கு அப்பாற்பட்ட நன்னெறியான உத்தம நிலையில் உறைவதே

இப்படிப்பட்ட பாவனாதீத சத்பாவ ஸ்திதி சாமானியர்களுக்கு சாத்தியமா? பகவான் விடை கூறுகிறார்:

“ஆமாம், ஐயா, ( சாமானியர்களுக்கு) சாதனை அவசியம் தான்;ஆனால் எதற்கு சாதனை? ‘தான்’ எப்பொழுதும் எங்கேயும் இருப்பது. ‘தன’க்காக முயற்சி செய்து எங்கிருந்தோ கொண்டு வரவேண்டிய அவசியமில்லை.’தான்’ ‘தானாக’நிற்பதற்கு தடையாக இருக்கும் சரீரம் முதலிய மயக்கங்களை‘ நீக்குவதற்கே சாதனை.

உண்மையான ‘தன்’’னைப் பார்க்காமல் ‘தன்’னால் பார்க்கப்படுகின்ற  அசத்யமான சரீரம் முதலிய உலகே சத்யம் என்று நினைப்பதால் பிராந்தியேற்படுகிறது.இந்த பிராந்தி போவதற்குத் தான் சாதனையே தவிர ‘தன்னை தான்” அடைவதற்கு சாதனை எதற்கு? ‘தன்’னை’க் கண்டவனுக்கு அன்னியமாக எதுவும் காணப்படாது”.

இன்னொரு முறை பக்தர் ஒருவர் கீதையில் கர்மயோகத்தை பிரதானமாக கிருஷ்ணர் சொல்கிறாரே,பகவான்’ சாதனை’ முக்கியமில்லை என்கிறாரே என்று கேட்டதற்கு பகவான் கீதையின் 9ஆம் அத்தியாயம் 16 சுலோகத்தை உத்தரித்து சொல்லுவார், கிருஷ்ணனே சொல்லியிருக்கிறார்,” கர்மங்களில் முக்கியமான வேள்வி,அதன் கர்த்தா,அதன் மந்திரம்,அதன் உபகரணம் யாவும் தானே “அப்படியென்றல் என்ன அர்த்தம்? தன்னை மிஞ்சின கர்மங்கள் ஒன்றுமிலை என்று தானே?

                           

அஹம் க்ரதுரஹம் யஜ்ன: ஸ்வ்தாஹம் அஹ்மௌஷதம் !

                                    மந்த்ரோஹம் அஹமே வாஜ்யம் அஹமக்னிரஹம் ஹூதம்!!

வேதத்தில் விதிக்கப்பட்டுள்ள கர்தா கர்மமாகட்டும், ஸ்மிருதியில் சொல்லப்பட்டுள்ள யக்ஞமாகட்டும், பித்ருக்களுக்கு படைக்கப்படும் ஸ்வதா-உணவாகட்டும்,குணமடைய கொடுக்கப்படுகின்ற மருந்தாகட்டும்,நல்லது நடக்கட்டும் என்ற எண்ணமாகிய மந்திரமாகட்டும்,ஹோமத்தில் வார்க்கப் படுகின்ற வாஜ்யம் என்கின்ற நெய்யாகட்டும்,அந்த நெய்யை கொழுந்து விட்டு எரிய வைக்கின்ற அக்னியாகட்டும் ,ஹூதம் எனும் வேள்வி வேட்டல் எனும் வினையாகட்டும் எல்லாமே நான் தான்.ஆகவே என்னையன்றி வேறு என்ன கர்மம் உளது? ஆகவே எல்லாமே பிரம்மம் தான் என்று கிருஷ்ணர் கூறியுள்ளார். பிரம்மத்தை: நினைப்பதை விட மேலான கர்மம் என்ன உளது?.

அதே போல் நான்காம் அத்தியாயம் இருபத்தி நான்காம் சுலோகத்தில் கிருஷ்ணர் கூறுவார்:

செய்கின்ற வினைஅத்தனையும் பிரம்ம சொரூபமாகவே கருதுபவனை வினை கட்டுப்படுத்தாது“

பொருள்களனைத்தும் பிரம்மமே என்பது தான் சத்தியமான தத்துவம்.

இதை ‘பாரமார்த்திக திருஷ்டி’ என்பார்கள்.

பகவான் மேற்கண்ட கருத்துக்களை மற்றொருவிதமாக ‘உள்ளது நாற்பது-அனுபந்தம்’20 ஆம் சுலோகத்தி கூறுகிறார்   

இதயமலர்க் குகையகமா யிலகிறையே

 குகேசனென வேத்தப் பட்டோ

 நிதமனைய குகேசன்யா நெனுஞ்சோகம்

  பாவனைதா நின்னு டம்பிற்  றிதமுறுனா  நெனுந்திடம்போ லப்பியாச பலத்தாலத் தேவாய் நிற்கிற சிதையுடனா நெனுமவித்தை செங்கதிரோ நெதிரிருள்போற் சிதையு மன்றே

பரமனின் நிஜமான வாசஸ்தலம் நமது இதயமெனும் குகைதான்.பரமன் நமது இதயத்தில் வசிக்கும் தாமரையாக இருக்கிறான். இடைவிடாத சாதனையால்

“ நான் தான் அவன், அவன் தான் நான்” என்ற எண்ணம் நமது சிந்தனையில் உறைத்துவிடுமேயானால் இந்த உடல் தான் நான் எனும் மித்யா போதம் அழிந்து விடும்.இது எது போல் என்றால் சூரியன் உதயமாகும்பொழுது எவ்வாறு இருள் இல்லாதாகிவிடுகிறதோ அதுபோல்..

இதே கருத்தை யோகவாஸிஷ்டத்திலும் காணமுடிகிறது.

யோக வாசிஷ்டம் 5 ஆம் அத்தியாயம் 78 பகத்தில் 38 ஆம் சுலோகத்தில் : வசிஷ்டர் சொல்லுவார் : தொடர்ந்து நிஜமான இதயத்தில் குடிகொள்ளும் நான்-சர்வ ஞானம் ’ மனதின் சிந்தைகளில் லயிக்கும்பொழுது , அங்கு மனோ நிக்ரகம் நிகழும்.ஆது தான் ஆத்ம சாக்ஷாத்காரம்.

ரமணஜோதி 7

தாயே கோவில்

இரண்டு மாதங்களுக்குப் பின்.அவர் மாந்தோப்பிலும்,பலாத்தோப்பிலும் கோவிலை சுற்றியுள்ள மற்று சில சிறு சிறு தோப்புக்களில் வசித்து வந்தார்.அந்தக் காலத்தில் தான் அவரது தந்தையின் சகோதரர் நெல்லியப்ப ஐய்யர் அவரைக் காண நேர்ந்தது. அவர் எவ்வளவு வறுபுறுத்தியும் ரமணர் அவர் கூட ஊர் திரும்ப  இணங்கவில்லை.

நெல்லியப்ப ஐய்யர் ஊர் திரும்பி ரமணரின் தாயாரான அழகம்மையிடம் கூற அழகம்மை தனது மூத்த மகனான நாக ஸ்வாமியைக்  கூட்டிக்கொண்டு திருவண்ணாமலை வந்து சேர்ந்தார்.

தாயாரின் தீனமான வேண்டுதல்களுக்கும் அழுகைக்கும் ரமணரின் மவுனமே பதிலாக இருந்தது.

கடைசியில் அங்கு கூடியிருந்தவர்களில் யாரோ ஒருவர் பகவானிடம் “நீங்கள் உங்கள் மௌனவிரதத்தை கலைக்க வேண்டாம்.ஒரு பேப்பரில் உங்கள் பதிலை எழுதிக் காட்டுங்களேன்” என்று கூற பகவான் பேப்பரில் கீழ்க்கண்டவாறு எழுதிக்காண்பித்தார்

“ஒருவருடைய பூர்வ கர்மங்களை அனுசரித்து,அந்த பரமாத்மா ஒவ்வொரு ஆன்மாவினுடைய விதியை நிர்ணயிக்கிறான்.யார் எவ்வளவு முயற்சித்தாலும் எது நடக்கக் கூடாது என்று நிர்ணயிக்கப்பட்டிருக்கிறதோ அது நடக்காது.நீங்கள் எவ்விதம் முயற்சிப்பினும் நடக்க வேண்டியது நடந்தே தீரும்.இது உறுதி.ஆகவே மௌனமாக நடப்பதை பார்த்துக்கொண்டிருப்பது தான் சிறந்த வழி.”

அழகம்மை மிகுந்த வருத்தத்துடன் ஊர் திரும்பினார்கள்.

அதற்குப்பின் பகவான் சிறிதுகாலம் வெவ்வேறு குகைகளிலிருந்துவிட்டு கடைசியாக விரூபாக்ஷ குகையில் சென்று வாசம் செய்யலானார்.அங்கு அவர் பதினேழு வருடம் வசித்து வந்தார்.

ஆரம்ப காலங்களில் அவர் பேசவேயில்லை.நாளாக நாளாக திருவண்ணாமலையிலிருந்து ஜனங்கள் பகவானை தரிசிப்பதற்காக குகைக்கு வரத்தொடங்கினர்.மனிதர்கள் மட்டுமல்ல குரங்குகளும் அணில்களும் கூட ரமணரால் ஈர்க்கபட்டு அவரிடம் வந்தன.பகவான் கையிலிருந்து தானியங்களை சாப்பிட்டுவிட்டுப் போகும்.அதே போல் சிறு குழந்தைகளும் மலையேறி பகவானிடம் வந்தார்கள்.

அழகம்மையும் இரண்டு மூன்று முறை பகவானிடம் வந்து போனார்கள்.அப்படி ஒரு முறை வந்த போது அவருக்கு டைஃபாடு காய்ச்சல் பிடித்துக் கொண்டது. சில காலங்களுக்கு முன் ஊர் திரும்ப முடியாது என்று கடுமையாக நடந்து கொண்ட பகவான் ராப்பகலாக கண் விழித்து தன் தாயாரை கவனித்துக் கொண்டார்.

இது பலருக்கும் ஆச்சரியத்தை விளைவிக்கக் கூடும்.யோசித்துப் பார்த்தால் இதில் ஆச்ச்ரியப் படுவதற்கு ஒன்றுமேயில்லை என்று தெரியவரும்.

எல்லா மகான்களுமே தாய்க்கு தன் உள்ளத்தில் ஒரு தனி இடம் ஒதுக்கியிருந்தார்கள்.

ஆதி சங்கரர் தன் தாயாரின் கடைசி காலத்தில் எங்கிருந்தோ ஓடி வரவில்லையா?

பகவான் ராமகிருஷ்ணர் தன் மனைவியே தாயாராக நினைத்தார் என்பது மற்றொரு அதிசயம்.

ஆனால் யோசித்துப் பார்த்தால் அதிலும் அதிசயம் ஒன்றுமில்லை.

மனைவியின் இன்னொரு பெயர் ஜாயா.

ஜாயா என்றால் ஜனிப்பிப்பவள் என்று பொருள்.

மனைவி கணவனை உள் வாங்கி அவனையே அவனுக்கு ஆண் உருவத்திலோ பெண் உருவத்திலோ பெற்றுக் கொடுக்கிறாள்.ஆகவே அவள் அவனுக்கு “ஜாயா” ஆகிறாள்.

தமிழ் வாக்கு ‘தாயில் சிறந்த கோயில் இல்லை”

1916-ல் அழகம்மை பகவானுடனேயே தங்குவதற்கு திருவண்ணாமலைக்கு வந்து விட்டார்கள். சிறிது நாட்களுக்குப் பின் அவரின் இளைய சகோதரர் நாக சுந்தரமும் திருவண்ணாமலைக்கு வந்துவிட்டார்.அழகம்மையின் வரவிற்குப் பின் சிறிது நாட்களில் பகவான் விரூபாக்ஷ குகையிலிருந்து மலையில் சிறிது மேலே போய் ஸ்கந்தாஸ்ரமத்தை ஏற்படுத்தினார்..அழகம்மை பகவானிடமிருந்து ஆன்மீகத்தில் நிறைய பயிற்சி எடுத்துக் கொண்டார்கள். நாக சுந்தரம் சன்யாசம் வாங்கிக்கொண்டு நிரஞ்சனானந்த ஸ்வாமி என்ற பெயரில் அழைக்கப் பட்டார்.அழகம்மை பகவானிற்க்கும் மற்றவர்களுக்கும் உணவு சமைக்க ஆரம்பித்தார்கள்.

அன்று அழகம்மை பற்றவைத்த அடுப்பு அணையாமல் இன்னும் எரிந்துகொண்டு இருக்கிறது. வருவோருக்கெல்லாம் உணவு வழங்கப்பட்டு வருகிறது.

1922-ல் அழகம்மை விதேக முக்தியடைந்தார்.

மலை மீது அவர் உடலை அடக்கம் செய்ய சட்டம் அனுமதிக்காததால் மலையடிவாரத்தில் அடக்கம் செய்தார்கள்.

அந்த இடம் இன்று ரமணாஸ்ரமத்திற்குள் இருக்கும் ‘மாத்ருபூதேஸ்வரர்' ஆலயமாக திகழ்கிறது.

ரமணரின் தாய் பக்திக்கு அவர் மாத்ரு பூதேஸ்வரர் ஆலயம் கட்டும் போது எடுதுக்கொண்ட அக்கறையே சான்று.

ஆலயம் கட்டுகின்ற காலங்களில் பகவான் ஒவ்வொரு நிகழ்ச்சியிலும் தனது ஆலோசனைகளை கூறி ஆசீர்வதிப்பார்.இரவு நேரங்களில் கட்டுமானங்களை சுற்றி சுற்றி வருவார்.அதனாலேயே அந்த இடம் மேலும் புனிதம் அடைந்திருக்க கூடும். இன்று ரமணாசிரமத்திற்கு செல்பவர்களுக்கு மாத்ருபூதேஸ்வரர் ஆலயத்திற்குள் கிடைக்கின்ற அலாதியான மன அமைதி பகவானின் ஆசீர்வாதத்தினால்  உண்டானதாகத் தான் இருக்கும்.

கருங்கல்லினால் ஸ்ரீ சக்ர மேரு செதுக்குவதில் ஸ்ரீ ரமணர் மிகுந்த அக்கறை காட்டி வந்தார்.இது சுமார் ஒன்றரை அடி சதுரத்தில் அதற்கு தகுந்த உயரத்தில் செதுக்கப் பட்டது.இந்த ஸ்ரீ சக்ரம் மாத்ருபூதேஸ்வரர் கோயிலில் கர்ப்பக் கிருகத்தில்

பிரதிஷ்டை செய்ய்யப்பட்டுள்ளது.கும்பபிஷேகம் ஆனவுடன் நடந்த ஸ்ரீ சக்ர பூஜையின் போது பகவன் இரவு உணவிற்கு கூட போகாமல் உட்கார்ந்திருந்தார். பகவானின் கையாலேயே பிரதிஷ்டை செய்யப் பட்டு ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட மிகவும் புனிதமான ஆலயம் மாத்ருபூதேஸ்வரர் ஆலயம்.

சிறிது நாட்களுக்குப் பின் பகவான் ரமணர் ஸ்கந்தாஸ்ரமத்திலிருந்து கீழே மலையடிவாரத்திலிருக்கும் ஆசிரமத்தில் வந்து தங்கி விட்டார்.