ரமணஜோதி 7

தாயே கோவில்

இரண்டு மாதங்களுக்குப் பின்.அவர் மாந்தோப்பிலும்,பலாத்தோப்பிலும் கோவிலை சுற்றியுள்ள மற்று சில சிறு சிறு தோப்புக்களில் வசித்து வந்தார்.அந்தக் காலத்தில் தான் அவரது தந்தையின் சகோதரர் நெல்லியப்ப ஐய்யர் அவரை காண நேர்ந்தது. அவர் எவ்வளவு வறுபுறுத்தியும் ரமணர் அவர் கூடச் ஊர் திரும்ப  இணங்கவில்லை.

நெல்லியப்ப ஐய்யர் ஊர் திரும்பி ரமணரின் தாயாரான அழகம்மையிடம் கூற அழகம்மை தனது மூத்த மகனான நாக ஸ்வாமியைக்  கூட்டிக்கொண்டு திருவண்ணாமலைக்கு வந்து சேர்ந்தார்.

தாயாரின் தீனமான வேண்டுதல்களுக்கும் அழுகைக்கும் ரமணரின் மவுனமே பதிலாக இருந்தது.

கடைசியில் அங்கு கூடியிருந்தவர்களில் யாரோ ஒருவர் பகவானிடம் “நீங்கள் உங்கள் மௌனவிரதத்தை கலைக்க வேண்டாம்.ஒரு பேப்பரில் உங்கள் பதிலை எழுதிக் காட்டுங்களேன்” என்று கூற பகவான் பேப்பரில் கீழ்க்கண்டவாறு எழுதிக்காண்பித்தார்

“ஒருவருடைய பூர்வ கர்மங்களை அனுசரித்து,அந்த பரமாத்மா ஒவ்வொரு ஆன்மாவினுடைய விதியை நிர்ணயிக்கிறான்.யார் எவ்வளவு முயற்சித்தாலும் எது நடக்கக் கூடாது என்று நிர்ணயிக்கப்பட்டிருக்கிறதோ அது நடக்காது.நீங்கள் எவ்விதம் முயற்சிப்பினும் நடக்க வேண்டியது நடந்தே தீரும்.இது உறுதி.ஆகவே மௌனமாக நடப்பதை பார்த்துக்கொண்டிருப்பது தான் சிறந்த வழி.”

அழகம்மை மிகுந்த வருத்தத்துடன் ஊர் திர்ம்பினார்கள்.

அதற்குப்பின் பகவான் சிறிதுகாலம் வெவ்வேறு குகைகளிலிருந்துவிட்டு கடைசியாக விரூபாக்ஷ குகையில் சென்று வாசம் செய்யலானார்.அங்கு அவர் பதினேழு வருடம் வசித்து வந்தார்.

ஆரம்ப காலங்களில் அவர் பேசவேயில்லை.நாளாக நாளாக திருவண்ணாமலையிலிருந்து ஜனங்கள் பகவானை தரிசிப்பதற்காக குகைக்கு வரத்தொடங்கினர்.மனிதர்கள் மட்டுமல்ல குரங்குகளும் அணில்களும் கூட ரமணரால் ஈர்க்கபட்டு அவரிடம் வந்தன.பகவான் கையிலிருந்து தனியங்கலை சாப்பிட்டுவிட்டுப் போகும்.அதே போல் சிறு குழந்தைகளும் மலையேறி பகவானிடம் வந்தார்கள்.

அழகம்மையும் இரண்டு மூன்று முறை பகவானிடம் வந்து போனார்கள்.அப்படி ஒரு முறை வந்த போது அவருக்கு டைஃபாடு காய்ச்சல் பிடித்துக் கொண்டது. சில காலங்களுக்கு முன் ஊர் திரும்ப முடியாது என்று கடுமையாக நடந்து கொண்ட பகவான் ராப்பகலாக கண் விழித்து தன் தாயாரை கவனித்துக் கொண்டார்.

இது பலருக்கும் ஆச்சரியத்தை விளைவிக்கக் கூடும்.யோசித்துப் பார்த்தால் இதில் ஆச்ச்ரியப் படுவதற்கு ஒன்றுமேயில்லை என்று தெரியவரும்.

எல்லா மகான்களுமே தாய்க்கு தன் உள்ளத்தில் ஒரு தனி இடம் ஒதுக்கியிருந்தார்கள்.

ஆதி சங்கரர் தன் தாயாரின் கடைசி காலத்தில் எங்கிருந்தோ ஓடி வரவில்லையா?

பகவான் ராமகிருஷ்ணர் தன் மனைவியே தாயராக நினைத்தார் என்பது மற்றொரு அதிசயம்.

ஆனால் யோசித்துப் பார்த்தால் அதிலும் அதிசயம் ஒன்றுமில்லை.

மனைவியின் இன்னொரு பெயர் ஜாயா.

ஜாயா என்றால் ஜனிப்பிப்பவள் என்று பொருள்.

மனைவி கணவனை உள் வாங்கி அவனையே அவனுக்கு ஆண் உருவத்திலோ பெண் உருவத்திலோ பெற்றுக் கொடுக்கிறாள்.ஆகவே அவள் அவனுக்கு “ஜாயா” ஆகிறாள்.

தமிழ் வாக்கு ‘தாயில் சிறந்த கோயில் இல்லை”

1916-ல் அழகம்மை பகவானுடனேயே தங்குவதற்கு திருவண்ணாமலைக்கு வந்து விட்டார்கள். சிறிது நாட்களுக்குப் பின் அவரின் இளைய சகோதரர் நாக சுந்தரமும் திருவண்ணாமலைக்கு வந்துவிட்டார்.அழகம்மயின் வரவிற்குப் பின் சிறிது நாட்களில் பகவான் விரூபாக்ஷ குகையிலிருந்து மலையில் சிறிது மேலே போய் ஸ்கந்தாஸ்ரமத்தை ஏற்படுத்தினார்..அழகம்மை பகவானிடமிருந்து ஆன்மீகத்தில் நிறைய பயிற்சி எடுத்துக் கொண்டார்கள். நாக சுந்தரம் சன்யாசம் வாங்கிக்கொண்டு நிரஞ்சனாந்த ஸ்வாமி என்ற பெயரில் அழைக்கப் பட்டார்.அழகம்மை பகவானிற்க்கும் மற்றவர்களுக்கும் உணவு சமைக்க ஆரம்பித்தார்கள்.

அன்று அழகம்மை பற்றவைத்த அடுப்பு அணையாமல் இன்னும் எரிந்துகொண்டு இருக்கிறது. வருவோருக்கெல்லாம் உணவு வழங்கப்பட்டு வருகிறது.

1922-ல் அழகம்மை விதேக முக்தியடைந்தார்.

மலை மீது அவர் உடலை அடக்கம் செய்ய சட்டம் அனுமதிக்காததால் மலையடிவாரத்தில் அடக்கம் செய்தார்கள்.

அந்த இடம் இன்று ரமணாஸ்ரமத்திற்குள் இருக்கும் ‘மாத்ருபூதேஸ்வரர்; ஆலயமாக திகழ்கிறது.

ரமணரின் தாய் பக்திக்கு அவர் மாத்ரு பூதேஸ்வரர் ஆலயம் கட்டும் போது எடுதுக்கொண்ட அக்கறையே சான்று.

ஆலயம் கட்டுகின்ற காலங்களில் பகவான் ஒவ்வொரு நிகழ்ச்சியிலும் தனது ஆலோசனைகளை கூறி ஆசீர்வதிப்பார்.இரவு நேரங்களில் கட்டுமானங்களை சுற்றி சுற்றி வருவார்.அதனாலேயே அந்த இடம் மேலும் புனிதம் அடைந்திருக்க கூடும். இன்று ரமணாசிரமத்திற்கு செல்பவர்களுக்கு மாத்ருபூதேஸ்வரர் ஆலயத்திற்குள் கிடைக்கின்ற அலாதியான மன அமைதி பகவானின் ஆசீர்வாதத்தினால்  உண்டானதாகத் தான் இருக்கும்.

கருங்கல்லினால் ஸ்ரீ சக்ர மேரு செதுக்குவதில் ஸ்ரீ ரமணர் மிகுந்த அக்கறை காட்டி வந்தார்.இது சுமார் ஒன்றரை அடி சதுரத்தில் அதற்கு தகுந்த உயரத்தில் செதுக்கப் பட்டது.இந்த ஸ்ரீ சக்ரம் மாத்ருபூதேஸ்வரர் கோயிலில் கர்ப்பக் கிருகத்தில்

பிரதிஷ்டை செய்ய்யப்பட்டுள்ளது.கும்பபிஷேகம் ஆனவுடன் நடந்த ஸ்ரீ சக்ர பூஜையின் போது பகவன் இரவு உணவிற்கு கூட போகாமல் உட்கார்ந்திருந்தார். பகவானின் கையாலேயே பிரதிஷ்டை செய்யப் பட்டு ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட மிகவும் புனிதமான ஆலயம் மாத்ருபூதேஸ்வரர் ஆலயம்.

சிறிது நாட்களுக்குப் பின் பகவான் ரமணர் ஸ்கந்தாஸ்ரமத்திலிருந்து கீழே மலையடிவாரத்திலிருக்கும் ஆசிரமத்தில் வந்து தங்கி விட்டார்.

Ramanajothi 6

Ramanajothi   6

Bhagavan Ramanar in ArunAchalam

Bhagavan reached ThiruvannAmalai on first of September 1896. When he left his house in Thiruchuzhi he did not know where ThiruvannAmalai was. He left home with a few Annas( the smallest denomination of Indian currency on those days) . Earlier he had heard about Thiruvannamalai, when someone visiting his father mentioned it. He got a prompt from his inner conscience to go to Thiruvannamalai. He went to Madurai nearest railway station and boarded a train going northwards from there. An elderly Muslim gentleman in the train enquired of him where he was going. Venkatraman( as he was called then ) replied that Thiruvannamalai. The gentleman told that the train will not take you to Thiruvannamalai but you can get down at a station called Thindivanam and enquire and go to Thiruvannamalai.

Venkatraman slept in the train for some time. When he woke Venkatraman up the Gentleman had gone. It appeared that he was Godsend. Perhaps ArunAchalEswarar himself might have come in human form to direct Venkatraman to Thiruvannamalai.

From Thindivanam Venkatraman reached a place called Keezhur. There he visited the temple dedicated to  veeretteswarar .By that time he had neither money nor strength to walk further. He was tired and hungry.

He accepted Bikshai from one Muthukrishna Bhagavathar. He pledged his ear studs with the Bhagavathar and got for Rupees. Somehow he boarded a train and reached Thiruvannamalai.

For a few days he stayed in the thousand pillar mandapam in ArunAchalEswarar  temple. He did not speak to anyone.  during these days nor ate anything. No one offered him any food.

He did not feel the need also.

But a few mischievous children started troubling him. They pelted stone at him. Heckled him. To escape from them, he went down to the ‘Pathala linga’ underground room in the temple. In those days the Pathala linga room was in very bad condition ;infested by all kinds of creatures like snakes, and scorpions.

But Venkatraman did not bother. He remained there for many days without water and food. There also the children did not allow him to be peaceful.

Then famous Seshadri Swamigal  came there as god sent and rescued Venkatraman from the children.

A few days after ,local citizens took him forcefully from the pathala lingam and located him in the Lord Subramania temple within the ArunachalEswarar temple. They force fed him. He was sitting unaware of any of these happenings. He opened his mouth only when they force fed him. He did not speak.

That was the time he was begun to be called as Brahmana sanyasi. That became Ramanar after a long time.

After his experience with death at Madurai in his Uncle’s house, he has never used any name. Even in the note he left behind at his house he left for Thiruvannamalai, he did not sign nor write his name.

Years later when the administrators of Ramanasramam prepared a will, he refused to sign any name. His firm belief was no one has a name other than Brahmam. Everybody is part of that brahamam .The wills was contested in the judicial courts then. Bhagavan Ramanar ( as he was called by that time was to be called to be present in the court of law. But good sense prevailed  and then British Government appointed a special Judicial Commission who visited Ramanasramam to enquire into the matter. The Commission had to accept BhagavAn’s oral agreement with the contents of the will and the line drawn at the end of the document was accepted as evidence of Bhagavan’a concurrence .It was an epoch making judicial event. Of course he knew that he was being addressed as Bhagavan Ramanar

He would have responded even if he was called by any other name. He knew that no name is ‘HE”.

ரமணஜோதி

அருணாசலத்தில் பகவான் ரமணர்

பகவான் திருவண்ணாமலைக்கு 1896 ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் மாதம் முதல் தேதி. வந்து சேர்ந்தார். அப்படி வந்து சேருவதற்கு அவருக்கு உதவிய ஒரு பெரியவர் எங்கிருந்து வந்தார் எங்கு போனார் என்று பகவானுக்கு தெரியாதாம்.  ஒருவேளை அருணாசலேஸ்வரரே மனித உருவில் வந்து உதவியிருப்பாரோ என்னவோ! வருகிற வழியில் கீழூரில் வீரேட்டேஸ்வரரை தரிசித்து விட்டு பசியால் வாடிப் போய் முத்துக்கிருஷ்ண பாகவதர் என்பவர் வீட்டில் பிட்சை ஏற்றுக் கொண்டார். திருவண்ணாமலைக்கு போவதற்கு கையில் பணம் இல்லாமல் என்ன செய்வது என்று குழம்பி போனார். 20 மைல் நடப்பதற்கு  உடம்பில் வலுவும் இல்லை. 

காதிலிருந்த கடுக்கனை முத்து கிருஷ்ண பகவதரிடமே  அடகு வைத்து நாலு ரூபாய் பெற்றுக்கொண்டார். ஒருவழியாக ரயில் ஏறி திருவண்ணாமலை வந்து சேர்ந்தார்.

முதலில் அவர் அருணாசலேஸ்வரர் திருகோயில் ஆயிரங்கால் மண்டபத்தில் தங்கினார். யாருடனும் பேசவும் இல்லை; உண்ணவும் இல்லை

ஆனால் சில வாண்டு சிறுவர்கள் அவரை அங்கே நிம்மதியாக இருக்க விடவில்லை. அவர்கள் தொந்திரவு பொறுக்காமல் கோவிலுக்குள்ளிருந்த பாதாள லிங்க அறையில் மறைந்து வாழத் தலைப் பட்டார்.

அங்கேயும் அந்த சிறுவர்கள் நிம்மதியாக இருக்க விடவில்லை. அப்பொழுது தான் சேஷாத்திரி ஸ்வாமிகள் கடவுளால் அனுப்பப்  பட்டவர் போல் வந்து அந்த சிறுவர்களிடமிருந்து பகவானை காப்பற்றினார்.

அன்று பாதள லிங்கம் மிகவும் மோசமான நிலையிலிருந்தது. ரமணரின் உடலை எறும்புகளும் பூச்சி புழுக்களும் துன்புறுத்திக்கொண்டிருந்தன. ஆனால் அவர் எதையுமே உணரவில்லை.

பாதாள லிங்கம்

சிறிது நாட்களுக்குப் பின் ஊர்க்காரர்கள் சிலர் சேர்ந்து அவரை வலுக்கட்டாயமாக தூக்கிக்கொண்டு வந்து சுப்பிரமண்ய சுவாமி கோவிலில் உட்கார வைத்தார்கள்.அந்த நல்ல மனிதர்கள் அவரை கட்டாயப்படுத்தி உண்ணவைத்தார்கள்.அதுவும் அவர் உணர்ந்தாரில்லை.இந்த சந்தர்ப்பத்தில்தான் அவருக்கு பிராமண சன்யாசி என்ற பெயர் வந்தது.பிறகு அதுவே ரமணராக மாறியது.

மதுரையில் ஏற்பட்ட மரணானுபவத்திற்கு பின் அவர் எந்த பெயரையும் உபயோகப்ப்டுத்தியது கிடையாது.வீட்டிலிருந்து புறப்பட்டு வரும்பொழுது தான் எழுதி வைத்து விட்டவந்த குறிப்பில் கூடஎந்த பெயரையும் எழுத வில்லை.பின்னொரு காலத்தில் ரமணாசிரமம் தயாரித்த உயில் பத்திரத்தில் கூட அவர் பெயர் எழுதவில்லை.அதுவே ஒரு பெரிய சட்ட பிரச்சினையாகி பிரிட்டீஷ் அரசாங்கம் ஒரு ஜுடீஷியல் கம்மிஷனை நியமிக்க வேண்டி வந்தது.ரமணர் உயிலை படித்து விட்டு அடியில் போட்டிருந்த ஒரு கோட்டையே அவரது கையெழுதாக அங்கீகரிக்கவும் செய்தது

ஆனால் அவர் தன்னை பிறர் ரமணர் என்று கூறுவதை புரிந்துகொன்டிருந்தார். எந்த பெயரை சொல்லிக் கூப்பிட்டிருந்தாலும் அவருக்கு இஷ்டமோ அனிஷ்டமோ இருந்திருக்காது.ஞானிகளுக்கு ஏது இஷ்டானிஷ்டங்கள்?

Ramanajothi 2

Endless search

From day one of his advent in the world,man is in search of a million dollor question-What is the beginning of the world and when will it end?.

Man continue to search.

We can find the answer to these wih a greater certainity in the "Upanishaths" bequeathed byb the Great Gurus of Bharath i.e;India.

The Upanishaths categorically proclaim that the things we see around in the world have all come out of one indisputable truth- you may call it by any name-Brahmam/ALLAH<JESUS-or by any other name.

Finally all these are going to be dissoved into the same truth.

This truth is embedded in the one word "OHM" 

OHM is made of three syllables. A( அ) is the first syllable. which means "sath"( சத்) ultimate truth.

U(உ)   represents chith and ma( ம) utimate ecstacy or Anantham( ஆனந்தம்) Thus OHM represents sathchthanantham( சத்சிதனானதம்) 

Just like waves rise from ocean one after another but ultimately they go back and dissolve in the ocean itself,worldly things or matter evolves from the OHM sath sith Anantham- and dissolves into the same OHM. When they are in the world they have seperate identity as we can count the waves.But all the time the substance in all waves is the ocean water,in all worldly matter substance is the Brahmam.

Further if we look deep,we find each wave consists of innumerable water drops and some of them get seperated from the waves and gets seperate existance.

But in the ultimate analysis all-waves,water drops,ocean water everything -are one.

Similarly all the living and nonliving things in the Universe are parts of the same matter ;i.e; OHM or brahmam.

I begin this series of blogs with the blessings of that Brahmam.

RamanaJothi

Invocation

It is customary to invoke the blessings of the almighty (paramathma) commencing any new venture. I think it would be more appropriate to quote the invocation stanzas written by Thandavarayan pillai centuries ago in his book called ‘kaivalya navaneetham’

          Ponnila mAtharAsai porunthinar porunthAruLLan

          Thannilan tharaththil jIvasAkshi mAththiramAi nirku

          Mennilang alinu mikka vezhu nila mavarrtin mElA

          Nannila maruvu mEka nAyakan pathangal pOtri

In all those who are enchanted by or not enchanted by wealth, women, and land, one resides as a mute witness. I worship him than anyone else residing in the popular pilgrimage centres namely Ayodhya, Kasi, MathurA, MayA, Kanchi, Avanthikai, Dwaraka.

Thandavarayanpillai did not stop there. He further went on to invoke the ParamAthma residing in everyone by more explicit elaboration.

The self, Athma residing everyone is like an ever shining sun, that too self shining without the help of anyone. The GnAna SOOriyan is faultless, devoid of any deficiency. The ParamAthmA residing in every one is the same omniscient, omnipresent Vishnu, brahma or Eswara who by his divine power creates Maya and envelopes all of us by RAJO,THAMO, Sathva gunas in different degrees and administers the whole universe. HE is  an ocean of divine bliss. HE is free from all bondages. HE creates, sustains, and destroys but HE does not have any attachment to anyone. HE destroys darkness of ignorance and enlightens HIS subjects. Thandavarayan pillai bows before that omniscient,  omnipotent, omnipresent Para man. I too bow before that force.

                    Introit thazhikkunj seikaikkuk EthuvA mayanAi mAlA

                   yAntravI sanumAith thane yanatha mUrthiyumAi nirkm

pUntramuth thanumAi yinpap puNNariyA thavanAi nALunth

                   thOntriya vimala pOtha sorUpaththaip paNikintrEnE

ThAntavarAyanpillai gave equally important place Guru also.

He declares that he is bound to prostrate at the lotus feet of that Guru with whose benevolence he could realize that He is the same as the Brahmam which pervades everywhere in the Universe and all other things one see in the Universe are illusory; as the sky seen through a window and from an open place are one and the same he and the Brahmam are one and the same. There is nothing other than HIM. It is the meaning of the maha vakya “AHAM BrahmASmi”.

                         Evarutai yaruLAl yAnE yengumAm piram menpal

                        Kavarutaip puvanamellAng kaRpitha mentRaRinthu

                        Suvaritai veLipOl yAnen sorUpasu pAvamAnE

Navarutaip pathuma pAtha manuthinam   paNikintREnE

கடவுள் வணக்கம்

எந்த ஒரு முயற்சி மேற்க்கொள்வதற்க்கு முன்பும் இறை வழிபாடு அல்லது இறை வணக்கம் செய்வது மரபு..இதை மங்களாசரணம் என்று சிலர் கூறுவார்கள்.

அந்த மரபின் படி நான் இங்கு தாண்டவராயன் பிள்ளை நூற்றாண்டுகளுக்குமுன் இயற்றிய வரிகளையே இறை வணக்கமாக தருகிறேன்.(கைவல்ய நவனீதம்)

பொன்னில மாதராசை பொருந்தினர் பொருந்தா ருள்ளந்

தன்னிலந் தரத்திற் சீவ சாட்சி மாத்திரமாய் நிற்கு

மெந்நிலங் களினு மிக்க வெழு நில மவற்றின் மேலா

நன்னில மருவு மேக  நாயகன் பதங்கள் போற்றி.

பொன்,மண்,பெண் {இன்றைய கால்கட்டத்தில் பெண்ணாசை என்பதர்க்குப் பதிலாக பாலியல் ஆசைகள் என்று கூறலாம்} என்னும் முப்பெரும் ஆசைகளுடையவர்கள்- அறிவிலிகள், மற்றும் அவ்வாசைகள் எதுவும் இல்லாத ஞானிகள் எல்லாருடைய உள்ளிலும் ஆகாயம் போன்று ஜீவசாட்சி மாத்திரமாய் நிற்கின்ற, சான்றோர் கூறும் ஞான பூமிகளெல்லாவற்றையும் விட மேலான, அயோத்தி ,காசி, மதுரை, மாயை,,காஞ்சி, அவந்திகை, துவாரகை, எனும்  ஏழு புண்ணிய தலங்கலையும் விட மேலான திருப்பதியில் எழுந்தருளியிருக்கும் ஏகநாயகனாகிய நாரயணனை வணங்குகின்றேன்.

தாண்டவராயன் பிள்ளை அத்துடன் நிறுத்தவில்லை.அவர் அடுத்ததாக  ஆன்ம   சொரூபத்தை வணங்குகிறார் .எப்படிப்பட்ட ஆன்ம சொரூப் மென்றால் ஞான சூரியனாக சதா சர்வகாலமும் தானே ஒளிருகின்ற நிர்மலமான ஆன்ம சொரூபம். இந்த ஆன்ம சொரூபம் மாயையின் ரஜத ,சத்துவ ,தாமச குணங்களால் உலகத்தை படைத்து,  காத்து,அழிக்கவும் செய்கின்ற பிரமனாகவும், விஷ்ணுவாகவும்,ஈஸ்வரனாகவும் இருக்கின்ற அனந்த மூர்த்தியே தான் என்று தாண்டவராயன் பிள்ளை கூறுகிறார்..இந்த அனந்த மூர்த்தி ஒரு பெரும் ஆனந்தகடல். அந்த பரிபூரண முக்தன் இந்த உலகத்திலிருக்கும் சகல இருளையும் போக்கி வெளிச்சம் பகருகிறான். ஆதலால் அவனை வணங்கி இந்த முயற்சியைத் தொடங்குகின்றேன். .

ஈன்றளித் தழிக்குஞ் செய்கைக் கேதுவா மயனாய் மாலா

யான்றவீ சனுமாய்த் தானே யனந்தமூர்த் தியுமாய் நிற்கும்

பூன்றமுத் தனுமா யின்பப் புண்ணரியா தவனாய் நாளுந்

தோன்றிய விமல போத சொரூபத்தைப் பணிகின் றேனே

ஆண்டவனை ம்ட்டும் வணங்கினால் போதாது என்றறிந்த அவர் அடுத்தாற்ப் போல் குரு வந்தனை செய்கிறார்.

எவருடை யருளால் யானே யெங்குமாம் பிரம மென்பால்

கவருடைப் புவனமெல்லாங் கற்பித மென்ற் றிந்து

சுவரிடை வெளிபோல் யானென் சொரூபசு பாவ மானே

னவருடைப் பதும பாத மநுதினம் பணிகின்றேனே.

யாருடைய கருணையினால் “நானும் நீயும் எல்லாம் ஒன்று தான்.நானும் பிரமம்  நீயும் பிரமம்.எங்கும் நிறைந்த்திருப்பதும்

பிரமமமே.” என்று தெரிந்துகொண்டேனோ அந்த குருவை வணங்குகின்றேன்.

‘எங்கும் நிறைந்திருக்கும் பிரமம் நானே என்று தெரிந்துகொண்டு,இந்த உலகமெல்லாம் மனித மனத்தின் கற்பனையே;சுவரின் இடையே தெரியும் ஆகாயம் எல்லாம் ஒன்றே;இவையெல்லாம் தெரிந்துகொண்ட என்னுடைய நிஜ சொரூபம் பிரமம்மே’ என்று எனக்கு உணர்த்திய என்னுடைய குருவின் தாமரை போன்ற பாதங்களை தினமும் வணங்கி  நான் இந்த முயற்சியை ஆரம்பிகின்றேன்...(இதுவே தான்  “அஹம் பிரஹ்மாஸ்மி” என்ற மஹா வாக்யத்தின் பொருளும்.)

Ramanajothi

Rise of a Star

Whatever happens in the world are results of cyclical revolution. Whenever this fundamental truth is forgotten or suppressed by vested interests, just to remind us the truth Gurus descend on the universe. A few to be mentioned are Goudapathar, Adthi Sankarar, Ramanujar, BhagavAn Ramana MAHARSHI, Sri Ramakrishna paramahamsar

Belong to this category of great Gurus. If at all anyone claims that he is the GOD, it is little difficult to accept him. People going after him certainly give rise to unnecessary apprehension. It is true that because excessive devotion to their Guru disciples deify him. Even such behaviour is not acceptable.

GoudapAthar through his explanatory works on Mandukyopanishad laid the foundation for the AdvaithA philosophy.

Sri Adhi SankarachArya through his analysis gave Advaitha philosophy a more rational and acceptable format.

But BhagavAn Ramana Maharshi, slightly deviating from these Gurus, by his seclusion from the world for nearly thirty years, and gaining from his own experience, observed silence for most of his life thereafter except very few interactions with those who approached him expounded a rare philosophy which is ‘vichAra mArga” or “Who am I?”

Enquiry.

He had gone into the ArunAchalEswarar temple in TiruvannAmalai only once when he entered thiru Arunai for the first time.

He did not require going to temples, because he had realized that there is no God apart from self. That was the essence of his philosophy. We will see more of it in the coming days.

Star rises

A male child was born to Shri Sundaram Iyer and Srimathi AzhagammAl in the year 1879 29^th of December in a small village called Tiruchuzhiyal near Madurai southern Tamilnadu. The day was so auspicious in as much as that was the day commemorating the celestial dance Lord Parama Siva which symbolized the srishti,samrakshanam,and SamhAram-the three functions of the Para Brahmam. That day is Arudra Darsana Day. The star was born at 1.00AM on that day when day has not yet dawned. He was christened Venkata Raman  by his parents.

He was drawn to TiruvannAmalai in his sixteenth year certain inexplicable( to ordinary humans like us) forces. There he lived for the rest of his life. After 30 years of mounaviratham, world was drawn to him and he was called Ramana Maharshi. He became the torch bearer for millions around the world.

Today in the Tamil month of Karthikai a jothi is lighted at the top of the ArunAchala hill.

Ramana Maharshi lived at the foothills as a Jothi nearly sixty years showing moksha marga to all of us. Even today people visiting the place get tremendous solace and peace of mind.

Ramanajothi 1 ரமணஜோதி 1

ரமணஜோதி 1

ஜோதி உதயம்

உலகில் நடப்பவையெல்லாம் ஒரு சக்கரத்தின் சுழற்சிதான்.

இந்த உண்மை மறக்கப்படும்போது அல்லது மறைக்கப் படும்போது நினைவூட்டும் முகத்தாய் புதிய புதிய குருமார்கள் தோன்றுகிறார்கள்.

கௌடபாதர்,ஆதிசங்கரர்,ராமானுஜர்,பகவான் ரமணர்,ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர்.முதலியோர் அப்படித் தோன்றியவர்கள் தான்.எந்த ஒரு குருவும் புதிதாக ஒரு தத்துவத்தை கண்டு பிடிப்பதில்லை.புதிதாக ஒரு கடவுளையும் சிருஷ்டிப்பதும் இல்லை.இந்த நிதர்சன தத்துவத்திற்க்கு மாறாக நான்தான் கடவுள் என்று யாராவது கூறியிருந்தால் அவர்களை நம்புவது சிறிது கவலைக்குரிய விஷயம். சில சமையங்களில் பக்தகோடிகள் தங்களது அதிகப்படியான குரு பக்தியின் காரணமாக ஆர்வமிகுதியால் குருவை கடவுளாக்குவதும் உண்டு.அதுவும் அடிப்படையான சத்யத்திற்க்கு புறம்பானது தான்.

கௌடபாதர் மாண்டுக்ய உபனிஷதின் வாயிலாக அத்வைத சித்தாந்திற்க்கு அடித்தளம் அமைத்தார்.

ஆதி சங்கரர் அத்வைத சித்தாந்திற்கு விரிவான பாஷ்யங்கள் இயற்றினார்.

பகவான் ரமணர் இவர்களிலிருந்து மாறுபட்டு தனது முப்பது வருடத்திற்க்கும் மேலான மௌனத்தின் மூலமும் அதற்க்குப்பின் பேசிய சிறிய சிறிய விளக்கங்களின் மூலமும் இந்த உலகிற்க்கு வழிகாட்டினார்.

அவரின் முக்கியமான வழிகாட்டுதல்

\ நான் யார்’ என்ற விசார மார்க்கம் தான்.

அவர் தனது இகலோக வாழ்வில் ஒரே ஒரு முறை தான் அருணாசலேஸ்வரர் கோவிலுக்கு தரிசனத்திற்கு சென்றுள்ளார்.

ஏனென்றால் பகவான் தன்னிலிருந்து வேறுபட்ட ஒன்று இருக்கிறது என்று நினைக்கவில்லை.

.

உதயம்

.

ஜோதிப் பிழம்பாகிய  ஈஸ்வரன் உலகத்தையெல்லாம் தன் அருட்சக்தியால் இயக்கி ஐந்தொழிலும் செய்து ஆட்டுவதைத் தன்னுடைய ஆனந்த தாண்டவத்தால் காட்டும் அற்புத நாளான ஆருத்ரா தரிசன திருநாளில் ரமண ஜோதியெனும் பெருமான் திருச்சுழி என்னும் தலத்தில் சுந்தரம் ஐயர் என்ற பெரியவருக்கும் அழகம்மை என்ற அன்னையருக்கும் இரண்டாம் குமாரராக 1879-ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் மாதம் 29-ஆம் தேதி  இரவு1 மணிக்கு உதித்தார்.வெங்கடராமன் என்ற பெயரால் சிறு வயதில் அழைக்கப்பட்ட அவர் தனது பதினாறாவது வயதில் அந்த பரப்பிரம்மத்தின் கருணையால் ஈர்க்கப்பட்டு அருணாசலமெனும் திரு அண்ணாமலையில் குடியேறினார்..முப்பது வருட மௌனத் தவத்திர்க்குப் பின் அவர் உலகிற்க்கே வழி காட்டும் ஜோதியாக ஆனார்.ரமண மஹிரிஷி என்ற பெயரில் உலகுக்கே வெளிச்சமானார்.

கார்த்திகை. மாதம் கார்த்திகை திருநாளில் ஜோதிமலையாகிய அருணாசலதின் முடியிலே ஜோதியை ஏற்றுகிறார்கள்.

உயிருள்ள ஜோதியாகத் திகழ்ந்த ரமண பகவான் அந்த மலையின் அடிவாரத்தில் ஜோதியாக இருந்தார்.

Ramanajothi 2

ரமணஜோதி 2

முடிவில்லாத தேடல்

மனிதன் தோன்றிய காலத்திலிருந்து பதில் காணப்படாமல் இருந்து வரும் ஒரே ஒரு கேள்வி, இந்த உலகத்தின் ஆரம்பம் எது? முடிவு எது?

 மனிதன் தேடிக் கொண்டேயிருக்கிறான்.

இதற்க்கான  பதில் பாரத தேசத்து புராதன குரு பரம்பரை அளித்த உப நிஷத்துக்களில் உள்ளது..

உபனிஷத்துக்கள் உறுதியாகக் கூறும் ஒரே உண்மை, “இன்று உலகத்தில் காணும் எல்லா பொருள்களும் ஒரு உருவமற்ற சத்யத்திலிருந்து உண்டானது.. அவை ஆடி அடங்குவதும் அந்த அருவமான சத்யத்தில் தான்..அந்த பரமமான சத்யத்தை சிலர் பிரம்மம் ,மற்று சிலர் பரப்பிரம்மம் என்றும் இன்னும் சிலர் பகவான் என்றும் கூறுகிறார்கள்.

ஓங்காரத்தின் பொருளும் இது தான்.

அகரம் என்றால்  சத், உகரம் சித்தையும் மகாரம் ஆனந்த்தையும் குறிக்கிறது

சத் சித் ஆனந்தம் தான் பகவான்.

கடலிலிருந்து எழும் அலைகள் தொடர்ந்து கரையில் வந்து சேர்ந்து கொண்டேயிருக்கிறது. அவை வரும்பொழுது தனித்தனியாக வருகிறது.அவைகளை ஒன்று இரண்டு என்று எண்ணலாம்.ஆனால் அவை எல்லாம் கடலிருந்துதான் வருகிறது..திரும்ப சென்றடைவதும் கடலில்த்தான். கடல் நீரிலிருந்து வேறுபட்ட ஒரு இயல்பு/இருப்பு அவைகளுக்கு  கிடையாது. ஒவ்வொரு அலையும் வரும்பொழுது கணக்கிலடங்கா நீர்த்திவலைகள் தெறித்து விழுகின்றன.அந்த நீர்த்திவலைகளுக்கும் அலைகளிலிருந்தோ கடல் நீரிலிருந்தோ தனியான இருப்பு இல்லை. அதேபோல் நாமும் எல்லா சரா சரங்களும் அந்த பரப்பிரம்மத்தின் பகுதிதான்.

அந்த பரப்பிரம்மத்தின் அருளோடு நான் இந்த அலசல் பரம்பரையை தொடங்குகிறேன்

Bhagavan Ramana maharshi. A needless introduction.

Have we really understood the spirit behind the life of Bhagavan Sri Ramana Maharsi?
I use the words "life of Bhagavan" rather than "teachings of Bhagavan".It is not by mistake but intentional.
Bhagavan did not attempt to teach anyone anything.
He just lived the life just destined to him.
Bhagavan explained the "truth" behind our lives as experienced by him.
He did not force his views on any one.
He did not create a parampara of deciples.
He never gave "deeksha" to any one.
Having reached Tiruvannamalai at the age of sixteen or so, he never visited the other places.
The world went to him.
According to Bhagavan "time and space" are in our minds.
If we realise the spirit behind this philosophy of Bhagavan we can get rid of most of our worries.
More later.