ரமணஜோதி 104
பரமன் எளியோர்க்கினியன்
மேன்மேற் றாழ்ந்திடு மெல்லியர்ச் சேர்ந்து நீ
மேன்மையுற் றனையென் நருணாசலா
“ அருணாசலா, நீ மேலுக்கு மேல் பணிவான,அடக்கமான,எளிமையான பக்தர்களுடன் இணைந்து
மேலுக்கு மேல் புகழ் சேர்த்துக் கொள்கிறாய்.” என்கிறார் பகவான் ரமணர் இந்த
சுலோகத்தில்.
‘மேலுக்கு மேல் பணிவான’ என்ற சொற்றொடர் மூலம் பகவான் குறிப்பிடுவது,” நான்:
எனும் அஹந்தையை முற்றிலும் அழித்துவிட்டு உள் முகமான விசாரணையின் மூலம் பரமனைத்
தேடி பரமாத்மாவை அடையாளம் கண்டுகொண்ட பகதர்களை. வெளி விஷயங்களை அறவே விட்டு விட்டு
‘நான் யார்’ என்ற விசார மார்க்கத்தில் செல்கின்ற பக்தர் கூட்டத்தினுடன் தான்
பரமாத்மா ஐக்கியமாகிறார்; ஆத்மசாக்ஷாத்காரம் அடைவதற்கு ஏதுவாகிறார்.
இன்னொருவிதத்தில் சொல்லப் போனால் யாரொருவன் தன்னை அழித்துக் கொண்டு நிஷ்காமிய
கர்மத்தில் ஈடுபடுகிறானோ, எவனொருவனுக்கு தான், தன்னுடையது என்ற மமாகாரம் இல்லாமலிருக்கிறானோ
அவனைத்தான் பகவான் தன் அருளுக்கு பாத்திரமாக்குகிறார்.
பரமாத்மா கருணாமயன் தான்;; அதில் சந்தேகப்பட ஒன்றுமில்லை.ஆனால் தன் கருணையை
அதற்கு தகுதியுள்ளவர்களுக்கு மட்டும் தான் வழங்குகிறான்
எப்படி தகுதியுடையவனாவது? பகவத் கீதையில் விளக்கங்கள் வழங்குகிறார் பகவான்
கிருஷ்ணர்.
பதின்மூன்றாம் அத்தியாயம் 24 ஆம் சுலோகத்தை பாருங்கள்:
த்யானேனாத்மனி பஸ்யந்தி கேசிதாத்மானமாத்மனா !
அன்யே ஸாங்கியேன யோகேன கர்மயோகேன சாபரே
!!
சிலர் தியானம் செய்து ஆத்மாவை அறிகிறார்கள்; மற்றும் சிலர் ஞானத்தால்
ஆத்மாவை காண்கிறார்கள்;இன்னும் சிலர் நிரந்தரம் நிஷ்காமிய கர்மங்கள் இயற்றுவதன்
மூலம் ஆத்மாவை காண்கிறார்கள். எப்படிப் பார்த்தாலும் ஆத்மாவை அடையாளம் காண்பது தான்
நமது குறிக்கோளாக இருக்கிறது.
ஆத்மபோதம் அல்லது
ஆத்ம ஞானம் பெறுவது தான் பரமனை அடைவதற்கான மார்க்கம். அப்படி தேடுகிறவர்களுடன் தான் நான் இருக்கிறேன்
என்கிறார் கிருஷ்ணர்.
ஞானம் என்றால் என்ன?
ஆதி சங்கர பகவத்பாதாள்
தனது ஆத்ம போதம் என்ற நூலில் கீழ்க்கண்டவாறு கூறியுள்ளார்:
போதோஅன்யஸதனேப்யோ
ஹி
ஸாக்ஷான்மோக்ஷைக ஸாதனம்
பாகஸ்ய வஹ்னிவக்ஞானம்
வினா மொக்ஷோ ந சித்யதி
இந்த இஹலோஹ
வாழ்விலிருந்து முக்தி கிடைக்க வேண்டுமென்றால் ஒரே உபாயம் ஆத்ம போத்த்தை அடைவது
தான். எப்படி உணவு சமைப்பதற்கு நெருப்பு அவசியமோ அது போல் மோக்ஷத்திற்கு ஆத்ம ஞானமும் அவசியம்
இதையே பகவான் ரமணர்
தமிழில் கீழ்க்கண்டவாறு கூறியுள்ளார்:
அறிவொன்றே நேர்முக்தி சாதன மாகும்
பிறசா தனங்களின் பேறா--- மறிவின்றி
யாகாது முக் அறியாமைக் குப்பகை யன்றனாற் கன்ம
மறியாமை தன்னை யகற்றா—தறிவே
யழிக்குமறி யாமையொளி யந்த காரக்கும்
பொழிக்குமா றென்றே யுணர்வாய்—முழுதும்தியுற லக்கினியி றிப்பாக
மாகாத வாறென் ற்றிவாய் நீ---மோக
பகவான் தொடருகிறார்:
கர்மங்கள்
மோகங்களிலிருந்து உள்வாய் மேலும் மேலும் மோகங்களை உளவாக்குவதாலும்,கர்மங்களும்
அறியாமை எனும் அவித்யையும் கூட்டாளிகளாக இருப்பதாலும் கர்மங்கள் அறியாமையை
ஒழிக்காது;ஒடுக்காது.எப்படி பிரகாசம் (ஒளி) இருளை இல்லாதாக்குமோ அது போல் ஞானம்
ஒன்றே அவித்யையைப் போக்கடிக்கும்.
அவிரோதிதயா கர்ம நா வித்யாம்
வினிவர்தயேத்
வித்யாவித்யாம் நிஹந்தேவ
தேஜஸ்திமிரஸங்கவத் !!
ஆ.போ சுலோ 3
அறியாமை அகலும்
பொழுது மேகங்களால் மறைந்திருந்த சூரியன் வெளிக்காண்பானோ, அதுபோல் சுத்த சைதன்யமான
ஆத்மாவும் தானாகவே விளங்குவான். ஆகவே அறியாமையை ஒழிப்பது ஒன்று தான் ஆத்மாவை
காண்பதற்கான வழி.
பரிச்சன்ன இவாஞானாத்
தன்னாசே ஸதி கேவல:
ஸ்வயம் ப்ரகாசதே ஹ்யாத்மா
மேகாபாயேம்சுமானிவ !!
ஆ.போ சுலோ 4
அறியாமை யான்மறை வானதுபோ லான்மா
வறவேய: தேகமதாகி----நிறைவா
யிலகுமே
தானா யிரியவே மேக
மிலகுமா தித்தனென வே நன்---குலகில்
பகவான் ரமணரும் அதையே
தமிழ்ப் படுத்தியுள்ளார் மேற்கண்டவாறு.
ஆத்மபோத்த்தை அடைவது
அவ்வளவு சுலபமானதல்ல, என்பதால் பகவான் கிருஷ்ணர் அர்ஜுன்னிடம் கூறுவார்:” ஆத்மஞானத்தை
அடைவதற்கான மார்க்கத்தை உனக்கு காட்டுகிறேன்; அதற்குப் பின் இந்த உலகில் தெரிந்து
கொள்வதற்கு ஒன்றுமே இராது.”
ஞானம் தே அஹம்
ஸவிக்ஞ்னானமிதம் வக்ஷ்யாம்ய சேஷத:
யஜ்ஞாத்வா நேஹ
பூயோஅன்யஜ்ஞாதவ்யமசிஷ்யதே !!
ப.கீ. அத்.7 சுலோ 2
“சாஸ்த்ரோக்தமான இந்த
ஞானத்தை உனக்கு கூறுகிறேன்;இதை அறிந்த பின் அறியவேண்டியது வேறு ஒன்றுமிராது”
என்கிறார் கிருஷ்ணர்
‘சாஸ்திரோக்தம்’ என்ற
வார்த்தை மூலம் கிருஷ்ணர் தெளிவாக கூறுகிறார் இந்த ஞானம் வெறும் ஏட்டுச்சுரைக்காய்
அல்ல, இது நடைமுறைப் படுத்தவேண்டிய அறிவு. நடைமுறை அனுபூதி கிடைத்தவனுக்கு
மேற்கொண்டு தெரிவதற்கொன்றுமில்லை.
மேலும் கீதையில்
பகவான் தெளிவுறக் கூறுவார்:
அஹம் ஸர்வஸ்ய ப்ரபவோ மத்த: ஸர்வம்
ப்ரவர்த்தே !
இதி மத்வா பஜந்தே மாம் புதா பாவ
ஸமன்விதா: !!
அத்த்.10 சுலோ 8
‘நானே இந்த உலகிலுள்ள
எல்லா ஜீவஜாலங்களின் உற்பத்தி ஸ்தானமாக இருக்கிறேன். என் சக்தியால்த் தான் எல்லாமே
செயலாற்றுகின்றன;.இதை உணர்ந்து ஞானிகள் அஹங்காரத்தை விட்டு ஒருவருக்கொருவர்
அன்புடன் வாழ்கிறார்கள்; என்னை வழிபடுகிறார்கள்.
மச்சித்தா மத்கதப்ராணா போதாயந்த:
பரஸ்பரம் !
கதயந்தஸ்ச மாம் நித்யம் துஷ்யந்தி ச
ரமந்தி ச !!
சுலோ 9
என் மீது சித்தம்
வைத்தவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் சொருமிப்புடன் வாழ்ந்து
திருப்தியடைந்தவர்களாகிறார்கள்; அவர்களுக்கு மேற்கொண்டு மோகங்கள் எதுவும் இராது
தமிழ் மண்ணிலுதித்த
சைவ சித்தாந்த பெரியோர்களும் மேற்படிக் கருத்துக்களை வலியுறுத்தியுள்ளார்கள்.
மாணிக்கவாசகர் திரு
வாசகத்தில் கூறுகிறார்:
எஞ்ஞானம் இல்லாதேன் இன்பப் பெருமானே
அஞ்ஞானம் தன்னை அகல்விக்கும் நல் அறிவே
“எந்த ஞானமும் இல்லாத என்னைப் போன்ற அறிவிலிகளையும் அறிவீனத்தைப் போக்கி
முக்தியளிக்கும் சிவபெருமானே” என்று விளித்து பிரார்த்திக்கிறார் மாணிக்கவாசகர்
ஆக்கம்,அளவு அறுதி இல்லாய்,அனைத்து உலகும்
ஆக்குவாய் காப்பாய் அழிப்பாய் அருள் தருவாய்
போக்குவாய் என்னைப் புகுவிப்பாய் நின் தொழும்பின்
‘ஆதியும் அந்தமும் இல்லாத அளப்பற்கரிய பெருமையுடைய சிவபெருமான் ஐம்பெரும்
தொழில்-ஆக்கல், காத்தல்,அழித்தல்,அறிவீனத்தை போக்குதல்,அருள் தருதல்--, புரிகிறார்’ என்று மாணிக்கவாசகர் கூறுகிறார். “அப்படிப்
பட்ட பெரியோனாகிய பெருமானே நீ என்னுடைய அறிவீனத்தைப் போக்கி உன் உலகில் புகுவதற்கு
அருள்வாய்” என்கிறார்.
திருவாசகம் 1.41-43
திருமூலர் தனது
திருமந்திரத்தில் கூறுவார்:
அன்பு சிவமிரண் டென்பர் அறிவிலார்
அன்பே சிவமாவ தாரும் அறிகிலார்
அன்பே சிவமாவ தாரும் அறிந்தபின்
அன்பே சிவமாய் அமர்ந்திருந்தாரே
முதல்
திருமந்திரம் 27 அன்புடைமை
“அறிவிலிகள் பரமனும்
அன்பும் வெவ்வேறு என்று எண்ணுகிறார்கள்.அன்பே சிவம் என்பதை அவர்கள் அறியார்.அன்பே சிவம்
என்பதை தெரிந்து கொண்டு விட்டாலோ அவர்கள் எல்லோரிடமும் அன்பு
செலுத்த ஆரம்பித்து விடுவார்கள்.அவர்கள் பரமனுக்கு
நெருக்கமானவர்களாகிவிடுகிறார்கள்.”
பட்டினத்தார்
பாடுகிறார்:
கல்லாப் பிழையும் கருதாப் பிழையும் கசிந்துருகி
நில்லாப் பிழையு நினையாப் பிழையும், நின்னஞ்
செழுத்தைச்
சொல்லாப் பிழையுந்,துதியாப்
பிழையும்,தொழாப் பிழையும்
எல்லாப் பிழையும் பொறுத்தருள்வாய்
கச்சியேகம்பனே
‘கல்லாப் பிழை—எதையும் கற்றறியாத தவறும், ஏதேனும் கற்றிருந்தால் அதை
சொல்லாத-மனனம் செய்யாத தவறையும், உன்னை நினைத்து மனமுருகி தவறை உணர்ந்து உன்
முன்னால் நில்லாத தவறையும்,உன் நாமத்தை-பஞ்சாக்ஷர மந்திரத்தைச் சொல்லாத தவறையும்
உன்னைத்துதித்து பாடாத தவறையும்,உன்னை வணங்காத பிழையையும்—இவ்வாறு எண்ணிலடங்கா
தவறுகள் இழைத்த என்னை மன்னித்து எனக்கருள்வாய் காஞ்சி ஏகாம்பரனாதனே’ என்று
வேண்டுகிறார்.
பொன்னை மாதரைப் பூமியை நாடிடேன்
என்னை நாடிய என்னுயிர் நாதனே
உன்னை நாடுவன் உன்னருள் தூவெளி
தன்னை நாடுவன் தன்னந் தனியனே. 1.
தாயுமானவர் கூறுகிறார் ‘நான் பொன்னை வேண்டேன்; மாதரை நாடேன்; உன்னை மட்டும் நாடுவேன்;உன்னருள் மட்டும் தேடுவேன்.நீ என்னை நாடி என்னுயிருக்கு நாதானாகி என்னை முக்தியடைய அருள்வாய்’
தன்ன தென்றுரை சாற்று வனவெலாம்
நின்ன தென்றனை நின்னிடத் தேதந்தேன்
இன்னம் என்னை யிடருறக் கூட்டினால்
பின்னை யுய்கிலன் பேதையன் ஆவியே. 2.
‘தன்னது’ என்னுடையது என்று சொல்ல மாட்டேன்; அதாவது நான் எனும் அஹந்தையை விட்டு
விடுவேன்.இதையெல்லாம் விட்டு விட்டு என்னையே உன்னிடம் தந்து விடுகிறேன்;இதன்
பிறகும் எனக்கும் முக்தியளிக்காமல் எனக்கு இடையூறு விளைவிப்பேயானால் இந்த பேதை
என்ன செய்வேன்?” என்று அங்கலாய்க்கிறார் தாயுமானவர். அப்படி செய்யமாட்டார் பரமன்
என்ற நம்பிக்கை இந்தப் பாடலில் முந்தி நிற்கிறது.
ஆவி யேயுனை யானறி வாய்நின்று
சேவி யேன்களச் சிந்தை திறைகொடேன்
பாவி யேனுளப் பான்மையைக் கண்டுநீ
கூவி யாளெனை யாட்கொண்ட கோலமே. 3.
‘உன்னை தெரிந்து கொள்கின்ற அறிவை எனக்கருளி-அந்த அறிவே நீயாகி- அதைப் புரிந்துகொள்ள எனக்குத் திறைமை அளிப்பா “ஆவியே யான்”. அதாவது ‘ஆன்மாவே நான்’ என்ற ஆறிவுதான் ஞானம் என்று புரிந்துகொண்ட எனது இந்த உளப்பாங்கைக் கண்டு என்னை ஆட்கொள்வாய்” என்று தாயுமானவர் தொடர்ந்து பிரார்த்திக்கிறார்.
கோல மின்றிக் குணமின்றி நின்னருள்
மின்றிச் சிறியன் பிழைப்பனோ
ஆல முண்டும் அமிர்துரு வாய்வந்த
கால மெந்தை கதிநிலை காண்பதே.
4.
தாயுமானவர் 18 பொன்னை மாதரை
‘நற்குணங்கள் எதுவுமின்றி, உன்னை நினைக்கின்ற பழக்கமுமின்றி,வாழும் இந்த
அவலமான சிறியேன் பிழைப்பேனோ? ஆலகால விஷத்தை உண்டும் அமிருதமாக மாறி என் போன்ற
எளியோர்களை வாழ்விக்கின்ற காலமாகிய நீ என் பரிதாப நிலை காணவில்லாய்யா?’ என்கிறார்
தாயுமானவர்.
இப்படி எல்லா ஞானிகளும் பரமன் ஏழைக்கு-எளிமையானவர்களுக்கு இரங்குபவன்,
அருளுபவன் என்பதை மீண்டும் மீண்டும் வலியுறுத்தியுள்ளார்கள்.
இதற்கெல்லாம் முத்தாய்ப்பு போல் கீதையில் கண்ணான் சொல்கிறான்
பத்ரம் புஷ்பம் பலம் தோயம் யோ மே
பக்த்யா ப்ரயச்சதி
ததஹம் பக்த்யுபஹ்ருதமஸ்னாமி ப்ரயதாத்மன:!!
ப.கீ அத் 9 சுலோ 26
யாரொருவன் எனக்கு இலை,புஷ்பம் பழங்கள் அல்லது வெறும் னீரை பக்தியோட
படைக்கிறானோ அந்த தூய மனத்துடன் அளிக்கும் அன்பளிப்புதான் மிகவும் பிரியமானது
என்கிறான் கண்ணபிரான்.ஜகத்துக்கெல்லாம் நாதனான பரமாத்மா அன்பிற்கு மட்டுமே
கட்டுப்படுகிறான்.இந்த உலக ரீதியான விலைமதிப்பு அவனுக்கு ஒரு பொருட்டேஅல்ல.
விதுரர் அளித்த கஞ்சியை அமிழ்தென அருந்தினான்; சுதாமா அளித்த அவலை வலிய பிடுங்கி
உண்டான்;சபரி கொடுத்த உலர்ந்த காய்கனிகளை பிரியமுடன் உண்டான்.கண்ணப்பனது
உமிழ்னீரும் அவன் மென்ற மாமிசமும் சிவனாருக்கு நைவேத்தியமாயின.
இதையே தான் பகவான் மிகவும் சுருக்கமாக- இரத்தின சுருக்கமாக- கூறுகிறார்.
மேன்மேற் றாழ்ந்திடு மெல்லியர்ச் சேர்ந்து நீ
மென்மையுற் றனையென் னருணாசலா
:
