அஷ்டாவக்ர மணிகள்
மணி 2 ஓசை 4
கர்த்ருத்ர்வம்-போக்த்ருத்வம்
ஜனகன் ‘ நான் முக்தி பெற வேண்டுமென்றால் என்ன செய்ய
வேண்டும் ?’ என்று கேட்ட்தற்கு அஷ்டாவக்கிரர் ஆரம்பத்திலேயே, ‘இந்த்ரிய விஷயங்களை
விஷமெனத் த்யஜிக்க வேண்டும். அது மட்டும் போதாது;
க்ஷமை, நேர்மை, தயை,போதுமென்ற மனப்பாங்கு, அதனாலுண்டாகின்ற சந்தோஷம்,
எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக சத்தியம் பிறழாமை என்கின்ற குணங்களை அமுதெனப்
பருக வேண்டும் .’ என்றார்.
‘நீ தேஹமல்ல, நீ
பஞ்சபூதங்களுமல்ல; நீ எந்த வர்ணத்தை சேர்ந்தவனுமல்ல; நீ பிரம்மசாரி முதலிய
எந்தவொரு ஆசிரமத்தைச் சேர்ந்தவனுமல்ல. நீ சர்வசாக்ஷி மட்டும் தான் ‘
இதே கருத்தை ஹஸ்தாமலகனும்
ஆதி சங்கரனின் ‘ நீ யார்?” என்ற கேள்விக்கு பதிலாகச் சொல்கிறான்.
ஆதி சங்கரர் கேட்டார்:
कस्तवम् शिशो, कस्य कुतोसि गन्ता
किम् नाम् ते त्वम् कुत् आगतोसि !
एतन्मयोक्तम् वद चार्भकत्वम्
मत्प्रीतये प्रीतिविवर्धनोसि !
கஸ்தவம் சிசோ, கஸ்ய குர்தொஸி
கந்தா
கிம் நாம் தே த்வம் க்ருத
ஆகதோஸி!
ஏதன்மயோக்தம் வத சார்பக்த்வம்
மத்ப்ரீதயே ப்ரீதிவிவர்தனோஸி!!
பகவான்
ரமணரின் மொழிப் பெயர்ப்பு:
இங்குறு நீயார் பிள்ளாய் யாருடை மைந்த நீதா
நெங்குசெல் கின்றா யுன்பே ரென்ன
நீ யெங்கி ருந்து
மிங்குவந் தனையென் நுள்ள மின்புற
விசைப்பா யென்று
சங்கரனவிலப் பாலன் சாற்றிட
வாய்தி றந்தான்.
ஹஸ்தாமலகன்
சொன்னான்:
नाहम् मनुष्यो न च देवयक्षौ
न ब्राह्मणक्षत्रियवैश्य्स्शूद्रा: !
न ब्रह्मचारि न ग्रुहि वनस्थो
भिक्षुर्न चाहम् निजबोधररूपह:
நாஹம் மனுஷ்யோ ந ச தேவய்க்ஷோ
ந ப்ராஹ்மணக்ஷத்ரியவைஸ்யசூத்ர: !
ந ப்ரஹ்மசாரி ந க்ருஹி வனஸ்தோ
பிக்ஷுன சாஹம் நிஜபொதரூபஹ: !!
ரமணர் இதை கீழ்க்கண்டவாறு மொழிபெயர்த்துள்ளார்:
--பாலன் சாற்றிட வாய்தி றந்தான்
நரனலன் சுரனி யக்க நானல் நந்த
ணன்மற்
றரசனும் வணிகன் சூத்ர நல்லனற்
பிரம சாரி
கிரகியும் வான ப்ரத்தன் கேட்கல்
சன்னியாசி
நிரையினி லாரு மல்லே நிசபோத
வடிவனாமே !
‘ நீ’ அல்லது
‘நான்’ எந்த வர்ணத்தையும் சேர்ந்தவனல்ல; எந்த ஆசிரமத்தையும் சேர்ந்தவனல்லன்;
அப்படியென்றால் நான் யார்? நான் நிஜ போத சொரூபமான சத் சிதானந்தமான பிரம்மமே’
மேலும் அஷ்டாவக்கிரர் கூறுவார்:
धर्माधर्मा सुखम् दु:खम् मानसानि न ते विभो !
न कर्ताअसि न
भोक्ताअसि मुक्त एवासि सर्वदा !!
தர்மாத்ர்மா சுகம் துக்கம்
மானஸானி ந தே விபோ !
ந கர்தாஅசி ந போக்தா அசி முக்த
ஏவாஸி ஸர்வதா !!
“நன்மை, தீமை, மற்றும் சுகம்- துக்கம் என்பன மனதின் செய்கையால் விளைவை; ‘நீ’
உளவாக்குவதல்ல. எங்கும் நிறைந்திருக்கும் பரமாத்மாவே ‘நீ’ . கர்த்தாவும் அல்ல;
போக்தாவும் அல்ல. ’நீ’. எப்பொழுதும் முக்தனாகவேயிருக்கிறாய்.”
அஹம் இருப்பது வரை அது எதையாவது செய்து கொண்டிருக்கும்; அல்லது செய்தவற்றின் பலனை
அனுபவித்துக்கொண்டிருக்கும். அஹம் புற உலகுடன் தொடர்பு கொள்ளும்பொழுது அஹம்காரம்
ஜனிக்கின்றது. ‘நான் அதைச் செய்தேன்; இதைச் செய்தேன்’ என்று சொல்ல/எண்ண வைக்கிறது
அதே அஹம் உள்ளத்தில் நான் சந்தோஷமாக இருக்கிறேன்; ருசிக்கிறேன்; நான்
வருந்துகிறேன் என்றெல்லாம் எண்ண வைத்து ‘போக்தா’ என்ற உணர்வை உண்டு பண்ணுகிறது.
இந்த இரண்டு உணர்வுகளும்- ‘நான் செய்கிறேன் என்ற கர்த்த்ருத்த்வ’ மனப்பாங்கும்
‘நான் அனுபவிக்கின்றேன்’ என்ற எண்ணமும்- ‘போக்த்ருத்வ’ மனப்பாங்கும் சேர்ந்து
பொய்யான அஹம்காரத்தை உளவாக்கின்றது.
;அஹம்; சும்மா இருப்பதில்லை; புறப் பிரபஞ்சத்தில் செயல்படும் பொழுது அது
நல்லவைகளையும் நாடுகின்றது; தீயவைகளையும் நாடுகின்றது. ‘ நான் கர்தா’ என்கின்ற எண்ணம் உள்ளவரை
நல்லது-கெட்டதுகளில் ஈடுபடாமல் இருக்க இயலாது. அப்படி ஈடுபடும்பொழுது அதன் பலன்கள்
இன்பம் உளவாக்குவதாகவோ துன்பம் உளவாக்குவதாகவோ இருக்கும். அவையின்
தாக்கத்திலிருந்து தப்பிக்க இயலாது.
இந்த ‘இரட்டை’ களின் தாக்கம் அஹத்தை
அலைக்கழிக்கத்தான் செய்யும்.
ஆனால் இந்த இரட்டைகள் மனதின் உற்பத்திகள் தானே தவிர, ஆத்மாவிற்கு- நிஜ
‘நானுக்கு’ எந்த தொடர்பும் உடையதல்ல. ‘நான்; வெறும் சாக்ஷி மாத்திரம் தான்.
நன்மை-தீமை என்பது அஹம் புத்தியின் உற்பத்தி என்றால் இன்ப-துன்பங்கள் மனோ
விருத்தியின் விளைவுகள் ஆக உள்ளது.
அஷ்டாவக்கிரர் ஜனகருக்கு அளித்த உபதேசங்களில் மிகவும் முக்கியமான ஒன்று இந்த
இரு வரிகளில் அடங்கியுள்ளது. மனிதன்- அல்லது ஜீவாத்மாக்கள் எதிர்க்கொள்ளும் இன்ப-
துன்பங்களுக்கும் சுக-துக்கங்களுக்கும் அடிப்படைக் காரணம் ‘தேக-மனோ’ சிக்கலை
உணராதது தான்.
இன்னும் தெளிவாகச் சொல்லப்போனால், ஸ்தூல சரீரமும் அதனில் குடியிருக்கும்
புத்தியஹங்கார சித்தமும் தான் ‘ நான்’ என்ற எண்ணமும் தான் இதற்கெல்லாம் காரணம். இந்த
எண்ணத்திற்கு உரமூட்டுவது, மனோ-புத்தியஹங்காரத்தின் தூண்டுதலால் ஆற்றப்படும்
கர்மங்களையெல்லாம் ‘ நான்’ ஆற்றியதாக
எண்ணும் கர்த்த்ருத்துவ மனப்பாங்கும், அந்த கர்மங்களினால் விளையும் வினைப் பயன்களை
‘நான்’ அனுபவிப்பதாக நினைக்கும் போக்த்ருத்துவ மனப்பாங்கும் தான்.’
இந்த எண்ணங்கள் தான் ‘இது சரி’ ‘இது தவறு’ என்றும் ‘ இது இன்பம்
பயிர்க்கின்றதென்றும் இது துன்பம் படைக்கின்றதென்றும்’ எண்ணத் தூண்டுகிறது. இந்த
எண்ணங்களெல்லாமே மனதின்= புத்தியின்= அஹம் காரத்தின் படைப்புக்களே.
உண்மையில் ‘நான்’ நடப்பதில்லை; நினைப்பதில்லை; உண்பதில்லை;பேசுவதில்லை; ஏன்?
மூச்சுக்கூட விடுவதில்லை. எல்லாமே அந்த விசுவாத்மாவின்- பரமாத்மாவின் செய்கைகளே.
இந்த ஸ்தூல சரீரம் பரமாத்மாவின் ஒரு கருவி மாத்திரமே. ஆகவே எந்த செயலும் ‘நான்’
செய்வதில்லை.
ஆனால் ஸ்தூல சரீரத்தில் பிரவேசித்துவிட்ட ஆத்மா தனக்கும் பரமாத்மாவிற்குமுள்ள
வேறுபடுத்த முடியாத- பிரிக்க முடியாத உறவை மறந்து விடுகிறது. தன்னை ஸ்தூல
சரீரத்துடன் இணைத்துக்கொண்டு அதன் பரிமிதிகளுக்கு- எல்லைகளுக்கு ஆட்பட்டு தன்னைத்
தானே ஏமாற்றிக்கொள்கிறது.
‘ ஆகவே, ஜனகா, எந்த நிமிடம் நீ இந்த உண்மையை உணருகிறாயோ, அந்த நிமிடமே நீ
முக்தியடைந்தவனாகிறாய்’.
அஷ்டாவக்கிரர் இந்தக் கருத்தை அடுத்த வரிகளில் மேலும் தெளிவாக்குகிறா’நார்:
ஏகோ த்ருஷ்டாஸி ஸர்வஸ்ய
முக்தப்ராயோஅஸி ஸர்வதா!
அயமேவ ஹி தே பந்தோ த்ருஷ்டாரம்
பஸ்யஸிதரம்!!
एको द्रुष्टासि सर्वस्य मुक्तप्रायोसि सर्वदा !
अयमेव हि ते बन्दो द्रुष्टारम् पश्यसितरम् !!
‘நான்’ கர்தாவுமல்ல; போக்தாவுமல்ல என்றால், ‘நான்’ யார்?இந்த கேள்விக்கு
அஷ்டாவக்கிரர் பதில் கூறுகிறார்:
‘நீ எல்லாவற்றையும் காண்கின்ற ஒரே ஒருவன்- ‘நீ’
நீ காண்கின்ற எதனாலும்
பாதிக்கப்படாதவன்; பந்திக்கப்படாதவன். நீ
பந்திக்கப்படுவதெல்லாம் ‘நான் காண்பவனிலிருந்து வேறுபட்டவன்; நான் காணப்படும்
காட்சிகளிலிரும் மாறுபட்டவன்’ என்ற நினைப்பு மட்டும் தான்.’
நம்முள்ளிலிருந்து கொண்டு ஒளிவீசி நம் இந்திரியங்களையும், மனது, மற்றும்
புத்தியையும் செயல்படுவதற்கு உதவுவதும் இந்த ஆத்மா தான் .கண், காது, நாசி போன்ற
இந்திரியங்களெல்லாம் அவன்- ஆத்மா பயன்படுத்தும் கருவிகளே. புறப் பிரபஞ்சத்திலுள்ள
வஸ்துக்களைக் காண்பதற்கும் உணருவதற்கும், உணர்ச்சிவயப்படுவதற்கும் நினைப்பதற்கும்
ஆன கருவிகளே.
ஆகவே ஆத்மா மட்டும் எல்லாவற்றையும் காண்கின்றவன். இதே ஆத்மா தான்
பிரபஞ்சத்திலுள்ள எல்லா வஸ்துக்களிலும், ஜீவராசிகளிலும், அசேதன வஸ்துக்களிலும்
நிறைந்து நிற்கின்றது. அது ஒன்றே.—ஏக சாக்ஷி. ஆகவே ‘தத் த்வம் அஸி’- அது நீயாக
இருக்கிறாய்..
ஒரே ஒரு வித்தியாசம்—ஸ்தூல சரீரத்திலிருக்கும் மனோ-புத்தி இந்திரியங்கள்
வசமாகியுள்ள நீ உன்னை அந்த சர்வ சாக்ஷியிலிருந்து வேறாகக் காண்கின்றாய் என்பது
தான். இந்த நீ சூழ்நிலைகளினால் இந்திரியங்களின் தாக்கத்தால் உருவாக்கப்
பட்டிருக்கிறாய்.
ஆத்மா- பரமாத்மா-சத் சிதானந்தன் மட்டும் தான் உண்மை. மற்றவையெல்லாம்
மாயாமயக்கத்தினால் ஆத்மாவின் மீது படிந்த தூசு. தூசை துடைத்து நீக்கிவிட்டால் உன் ஸ்வரூபம்
உனக்குத் தெரியும்.
இந்தக் கருத்து கைவல்யோபனிஷத்தில் மிக வலிமையுடன் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது.
अपाणिपादोहम्चिन्त्यशक्ति;पश्याम्यचक्षु; श्रुणोम्यकर्ण:.
अहम् विजनामि विविक्तरूपो न चस्ति वेत्ता मम चित्सातहम् !!
அபாணிபதோஅஹம்; அசிந்த்யசக்தி;
பஸ்யாம்ய சக்ஷு சாஸ்ரோனோம்ய
கர்ண:
அஹம் விஜனாமி விவிக்தரூபோ
ந சஸ்தி வேத்தா மம சித்-சாத-அஹம்
!!
‘ எனக்கு கால்களில்லை; கைகளில்லை; நினைத்துப் பார்க்க இயலாத சக்தி
நான்; கண்களில்லாமல் காண்பவன்; செவிகளில்லாமல் கேட்பவன்; எந்த உருவமுமில்லாதவன்; எல்லாம்
அறிந்தவன்; என்னை அறிந்தவன் யாருமில்லை;நானே எப்பொழுதும் மாசற்ற ஞானமாகவிருக்கிறேன்..’
அடுத்த வரிகளில் அஷ்டாவக்கிரர் சொல்கிறார்:
“ ஜனகா, நீ அஹங்காரம் எனும் காளசர்ப்பத்தால் தீண்டப்பட்டிருக்கிறாய்; ஆகவே,’
நான் செய்கிறேன்’ என்ற கர்த்ருத்வ எண்ணத்தில் ஆட்ப்பட்டிருக்கிறாய்.. ஆகவே ‘நான்
கர்த்தா அல்ல’ என்ற அமுதைப் பருகு; நித்திய சந்தோஷத்தை அடைவாய்.”
அஹம்
கர்தேத்யஹமானமஹாக்ருஷ்ணாஹிதம்ஸித: !
நாஹம் கர்தேதி விஸ்வாசாம்ருதம்
பீத்வா சுகிபவ: !!
अहम् कर्तेत्यहमानमहाक्रुष्णाहिदम्शित: !
नाहम् कर्तेति विश्वासाम्रुत् पीत्वा सुखि भव !!
கர்த்ருத்வ மனோபாவம் அஹங்காரத்தின் வெளிப்பாடு; அது நமது எல்லா செயல்களிலும்
பிரதிபலிக்கும்.’ நான் காண்கிறேன்’ ‘ நான் சொல்கிறேன்’, ‘நான் செய்கிறேன்’, ‘நான்
நினைக்கிறேன்’,என்பன எல்லாமே அஹம்காரத்தின் வெளிப்பாடுகள் தான். இந்த பொய்யான
அஹம்காரம் எழுவது எதனால் என்றால், நாம் நம்மை நமது கண்களாக, கால்களாக, கைகளாக,
மனதாக, புத்தியாக நினைந்து அதனுடன் ஒன்றிப் போவதால்த் தான். இவை எதுவும்
இல்லையென்றாலும் நீயிருப்பாய்.
மேலே குறிப்பிட்ட செயல்கள் யாவும் அதாது அவையவயங்களின் செயல்களே. ஆத்மாவாகிய
‘நீ’ இந்த செயல்களை உன் ஒளியால் பிராகாசிப்பிக்கின்றாய். அங்கங்களின் செயல்களை
தனதாக மாற்றி ‘நான்; செய்தேன் என்று சொல்வது அஹம்காரத்தின் கரு.
இந்த கரு உருப்பெற்று செயல்படும் பொழுது அந்த செயல்களின் விளைவுகள் உன்னைத்
தாக்குகின்றன. ‘நான் சந்தோஷப் படுகிறேன்’, நான் கோபப்படுகிறேன்’, ஒன்று கிடைத்தால்
இன்னும் நிறைய வேண்டும் என்ற கிளர்ச்சி உண்டாகின்றது. அவைகளை அனுபவிக்க வேண்டும்
என்ற உத்வேகம் உண்டாகிறது. இந்தக் கிளர்ச்சிகள் எப்படி காள சர்ப்பத்தின் விஷம்
உயிரை அழிக்குமோ அது போல் ஆத்மாவை சாக்ஷாத்கரிக்கின்ற வாய்ப்பை
தாமதப்படுத்துகின்றது; அழிக்கவும் செய்கின்றது.
இதிலிருந்து தப்பிக்க ஒரே வழி,’நான் கர்த்தா அல்ல’ என்ற எண்ணத்தை நம்மில்
வலுப்பெறச் செய்யவேண்டும். அதற்கு இடைவிடாத அத்தியனம் தேவை.அசையாத நம்பிக்கை
தேவை. இந்த விடா முயற்சியும் அசைக்க முடியாத நம்பிக்கையும் தான் காளசர்ப்பத்தின்
விஷத்திற்கு மாற்று மருந்து; அது தான் அமுது. அதை உண்டால் விஷ முறிவு ஏற்படும்.
நரனலன் சுரனி யக்க நானல நந்த ணன் மற்
றரசனும் வணிகன் சூத்ர நல்லனற் பிரம்மசாரி
கிரகியும்
வான ப்ரஸ்தன் கேட்கல் சன்னியாசி
நிரையினி லாருமல்லே நிசபோத வடிவனாமே !
அஷ்டாவக்கிர முனிகள், மேலும் தொடர்கிறார்.
धर्माधर्म सुखम् दुखम् मानसानिन ते विभो
न कर्ताअसि न भोख्तासिसि मुक्त एवासि सर्वदा !
தர்மாதர்ம சுகம் துக்கம் மானசானி தே விபோ
ந கர்தாசி ந போக்தாசி முக்த ஏவாசி சர்வதா !
தர்மா--- தர்ம காரியங்கள்- நியாயமானவை= நல்லவை
அதர்மா—அதர்ம்மான காரியங்கள்- நியாயமல்லாதவை—கெட்டவை
சுகம்--
இன்பமதுக்கம்—துன்பம்
மனசானி—மனதை ஒட்டியது
தே விபோ--- நீ சம்பந்தப்படாதது
ந கர்தாசி—கர்த்தாவல்ல
ந போக்தாசி—புஜிப்பவனும்—பயன்
படுத்தப்வனும் அல்ல
முக்த—முக்தனாயிருக்கிறாய்
ஏவ—நிச்சயமாக
அசி—இருக்கிறை
சர்வதா—எப்பொழுதும்
நல்லது –கெட்ட்து, நியாய0 அநியாயம், இன்ப- துன்பம் என்பவையெல்லாம் புத்தியையும் மனதையும்
பொறுத்த்தே. அவைகளுக்கும் உனக்கும் சம்பந்தம் எதுவுமில்லை.
